dinsdag 21 juli 2009

afscheid van onze 'stock-manager'

Zo, Natas, dan is nu toch de tijd daar gekomen dat wij binnenkort afscheid van elkaar moeten gaan nemen. We hadden graag nog een paar jaar ons werk willen doen, maar we begrijpen… Je hebt geen keus.
We zijn niet altijd even dikke vriendinnen geweest.

In je puberteit was je een beetje bang van ons. En later werden we je potentiele vijand.
Maar er kwam een tijd dat je ons voor eeuwig dankbaar was voor wat wij je hebben kunnen geven.
Met een jaar of 13-14 werd voor jou voor het eerst zichtbaar dat wij ons werk goed deden. Wat hebben we je laten schrikken. ‘s Morgens onder de douche vandaan, en merken dat er bloed op je handdoek zat. Je dacht nog: ‘hoe komt die bramenjam nou op die handdoek?’ De eerste keren ongesteld zijn waren geen pretje voor je. Wij lieten zien dat we goed waren in waar we voor gemaakt waren, en we lieten je hevig bloeden en krampen hebben. Die krampen hebben we er lekker in gehouden. Om je lekker een beetje te pesten, en je te laten beseffen dat wij er waren :-)

Na een paar jaar kreeg je een vriendje en werden wij met op allerlei manieren tegengehouden om te doen wat we moesten doen: Eitjes produceren was uit den bozen. 3 van de 4 weken in de maand kwamen er vreemde hormonen binnen die de boel saboteerden.

In ‘98 vond je het welletjes. Je was een beetje bang gemaakt door het overlijden van je tante en het overlijden van je moeder. Je was bang dat die hormonen op lange termijn kanker konden veroorzaken, en je stopte met de pil. Wij konden lekker ons gang weer gaan. We hebben mooie eitjes geproduceerd, en minder mooie, maar het allermooiste exemplaar hebben we bewaard voor de vakantie in 1999, op Kreta. En laat nou net dat ene allermooiste eitje het mooiste zaadcelletje treffen dat bij M.ike ooit is geproduceerd. Samen vonden ze een warm plekje in jouw baarmoederwand. Na 9 maanden kregen jullie een geweldig kind. Wat waren wij trots, dat wij aan de wieg hebben gestaan van alles wat dat mooie mannetje geworden is. Dat we toen een jaar lang op non-actief stonden vanwege de borstvoeding, vonden we helemaal niet erg. Jip groeide er goed van.

Na een dikke twee jaar kwam er net zo’n mooi eitje vrij als in ‘99. Ook die wisten jullie te vangen. Dit keer met een celletje zonder Y-chromosoom. En met dit exemplaar waren we even groots als met Jip. Tot onze schrik duurde de platlegging van de centrale een dikke 2 jaar! Maakt niet uit. Ook Janneke groeide goed op jouw melk.

Wat ons betreft had de rij kindertjes nog wel veel langer mogen zijn. Er is toch heel wat werk ‘verspild’. Maar we hebben er ook voor gezorgd dat je er jong uit bleef zien, dat je mooie vetjes kweekte op de juiste plaatsen, dat je nog geen rimpels kreeg. En om je te sarren deden we er nog eens een flinke portie stemmingswisselingen bij, zo vlak voor je menstruatie. En vooral toen je zwanger was, en de hormoonhuishouding in de war was…. We hebben ons rot gelachen! En ook een beetje medelijden gehad met Mike :-)

De laatste jaren deden we nog maar voor spek en bonen mee. We deden wat we moesten doen, ééns per maand een ei produceren, waar toch nooit wat mee gedaan werd, en af en toe gaven we met onze hormonen je nog een duwtje mee om te genieten van een stevig robbertje ehhh... bridge... om het zo maar eens te noemen! :-$

Dat we mogelijk niet je hele leven bij je zouden blijven dat weten we al een jaar of 10. Maar dat onze wegen ineens zo snel zullen gaan scheiden, dat valt ons ook een beetje rauw op het dak. De tumormarkers in je bloed zijn verhoogd. Of dat daadwerkelijk onze schuld is, dat durven we je ook niet te zeggen. Dat zijn processen, die draaien achter ons rug om. Ook wij zijn bang voor eierstokkanker. Kanker laat ons niet weten dat het in ons woekert. Het gebeurt zonder dat we het merken. En daardoor kunnen wij ook geen signalen afgeven, zoals pijn, of bloedverlies. Daardoor merkt niemand dat er iets aan de hand is. En als we dan wat merken, en signalen af kunnen gaan geven, dan is het al te laat. Dan is de kanker zo aanwezig, dat er niets meer aan te doen is. Het laat zich ook maar moeilijk opsporen. Het wordt niet voor niets ‘the Silent Lady-Killer’ genoemd (het lijkt wel de naam van een spannende film…).

We weten hoe je over ons denkt. Haat en liefde. Die liggen ook bij eierstokken dicht bij elkaar. Wat heb je ons gehaat, als wij ervoor zorgden dat je precies weer midden in de vakantie ongesteld was. En wat heb je ons lief gehad, toen bleek dat we je 2 mooie kinderen konden geven. En wat was je bang van ons, toen je hoorde dat Elly overleed aan kanker op de eierstokken en dat dezelfde eierstokken ook borstkanker kunnen veroorzaken. En ook wij hebben de afgelopen weken jouw enorme angst en onzekerheid kunnen voelen. Nee, Tas, wij kennen onze plaats, en begrijpen je besluit.
Vorige week hebben we voor de laatste keer nog 1 keer gedaan wat we moesten doen: zonder dat we wisten dat het de laatste keer zou zijn hebben we nog 1x een ei geproduceerd. En volgende week laten we je voor de laatste keer nog een keer bloeden.
Tenzij de operatie lang op zich laat wachten, dan krijgen we nog 1 extra kans.
En als wij weg zijn dan neemt je lichaam een loopje met je. Je krijgt rimpels Het vel gaat hangen. Je vet blubbert uit. Je wordt grijs. Je krijgt opvliegers. Minder zin in sex. Stemmingswisselingen… je zal nog eens naar ons terug verlangen. Maar ook nooit meer ongesteld: wat zal dat een zegen voor je zijn!

En wij? Wij zullen waarschijnlijk in mootjes gehakt in een petri-schaaltje en onder de microscoop belanden bij de patholoog-anatoom. Of misschien wel bij studenten in de les… je wordt immers geopereerd in een universitair ziekenhuis. Daarna belanden we op een grote hoop afval. Samen met een berg …. Nou ja, laten we daar maar niet over nadenken. Het zal helaas geen eerbiedige, elegante en dames-waardige plek zijn :-(.
We hebben het best getroffen met jou. We hebben twee keer mogen laten zien waar we goed in waren. Je hebt altijd goed voor je lichaam, en dus ook voor ons gezorgd, en we waren blij dat je toch ook wel blij met ons was.

Nu nemen we afscheid. Het valt voor jou niet mee. Maar het is goed zo. Wij kunnen je ook niet zeggen of het de juiste keuze is, en of het noodzakelijk is, maar ook wij zeggen: BETTER SAFE THAN SORRY.
We wensen je nog een lang en gelukkig leven toe!

Liefs,
je Ovaria

Geen opmerkingen:

Een reactie posten