zaterdag 25 februari 2012

ruik, voel en hoor !!!


Het is nog maar een dikke twee weken geleden geweest dat we te horen kregen dat de  elfstedentocht niet door ging. Een paar dagen later stonden we met -10 in het bos klaar voor de looptraining. Ik had het koud (dûh!) en ik sprak mezelf moed in met de woorden: nog een paar weken, dan kunnen we weer in korte mouwtjes lopen. Volgens sommigen was dat een tikkie overdreven, wel heel erg positief, en zou dat nog wel even langer duren.

En jawel, ik kreeg gelijk. Vanmorgen was het ineens lente. Ik rook het, ik voelde het, ik hoorde het. Ik schreef toen over 1 vogeltje dat zich waagde aan zijn lied. Vandaag kwetterde het hele bos gezellig mee! Nu heb ik het zelf al gauw warmer dan de gemiddelde mens en sta ik zelf niet op de foto, maar de jasjes konden uit hoor!  Is het geen heerlijk zonning plaatje?




Op de fiets terug naar huis zag de plas er ook zo lekker lente-achtig uit...

Tuinkriebels, opruimkriebels, zaaien-voor-de-moestuin-op-het-dakterras-kriebels, raamzeemkriebels.... dat kreeg ik ervan, maar er kwam allemaal weinig van terecht. Boodschapje hier, ritje daar. De dag was er goed mee gevuld. Maar wat is het toch heerlijk om al die ritjes en boodschapjes zonder jas te kunnen doen!

Nu ik deze twee foto's zo onder elkaar zie, realiseer ik me dat dat misschien wel het mooie en bijzondere is aan de omgeving waar ik woon. Aan de ene kant de Brabantse Wal, met de heuvels en de bossen. Aan de rand van de wal, als je de andere kant op gaat, de uitgestrekte vlaktes, het 'zilte', het water...Hier eet ik van twee walletjes :-) :  ik kan van allebei de kanten enorm genieten.



maandag 20 februari 2012

afwisseling

 
‘Volgende week’,  zei de meester, ‘heb ik een verrassing. We gaan dan op donderdag geen taal en rekenen doen. We doen iets leutigs.’

Bij het woord verrassing voelde Jip een kriebel in zijn buik. En bij het woord leutig werd hij week. Leutig… dat woord dat had te maken met carnaval. Dat klonk niet goed.

‘Donderdagmiddag gaat iedereen met de fiets naar school. We gaan op bezoek bij de bouwclub.’

Zie je wel! Jip wist het. Dat deden ze vorig jaar ook en dat was helemaal niet leuk. Al die bewegende poppen. En dan liep iedereen verkleed met maskers en stomme gordijnen  en krabben. Jip werd altijd bang als hij krabben zag. Het weke gevoel voelde nu als buikpijn.

‘Maar nu gaan we eerst even terug naar die breuken die jullie gisteren hebben geleerd’.

Jip was er al niet meer bij. Hij zat al met zijn hoofd bij de poppen en de krabben. Hij haatte carnaval. Kon hij zeggen dat hij daar bang van was? Hij was toch al 11? Zijn klasgenootjes zouden hem vast uitlachen. Iedereen vond het leuk, behalve hij. En hoe moest dat met die fiets als het buiten glad was? Kon hij niet gewoon op school blijven en rekenles krijgen?

Jip hield niet van veranderingen. Op brood eet je grillworst met mosterd en als dat op is pindakaas. Die met de gele deksel. Op vakantie ga je naar Duitsland. En spelen doe je met lego. Zijn moeder had hem uitgelegd waarom hij dat zo makkelijk vond. Waarom hij niet van verrassingen hield. Het kwam door zijn autisme. Dat stomme rot-autisme ook altijd…

Jip kon er zo boos om worden. Ze wisten toch dat hij niet van verrassingen houdt? Waarom houdt niemand dan rekening met hem?

‘Jip’, riep de meester, ‘wat droom je toch’?

O, ja, breuken….



zie je wel, daar rechtsonderin, op dat zwarte hoedje... daar zit er alweer één...
 



We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: afwisseling.
Meer lezen/meedoen?
http://platoonline.wordpress.com


En mocht er iemand denken... ik mis wat details... waarom krabben, wat is dat met die grodijnen, ik mis wat informatie... hier"*klik*  staat een stukje over het carnaval in Bergen op Zoom, of beter gezegd: de Berregse Vastenavend.

maandag 13 februari 2012

'De steengroeve van Gentilly"

Jip is zijn boekenbeurt aan het voorbereiden. Hij heeft, tot groot genoegen van zijn meester, qua lievelingsboek, een nogal afwijkende smaak  ten opzichte van zijn klasgenoten. Geen Fantasia, Geronimo Stilton, Grijze Jagers of andere fantasy. Hij leest een oud en degelijk verhaal: Alleen op de wereld.

En ja... dat was, nee is, ook mijn lievelingsboek. Ik weet nog dat ik het de eerste keer las. Wat heb ik gehuild. Toen Remi bij moeder Barberin wegging. Toen één voor één de honden dood gingen, gevolgd door het aapje. En later toen ik het her- en herlas, ook al wist ik wat er komen ging.... Keer op keer moest ik bij dezelfde passages huilen.

Omdat het nogal een omvangrijk boekwerk is, geschreven in een beetje ouderwetsche taal, en omdat de datum van de boekenbeurt toch nadert, besloot ik Jip een stukje voor te lezen.

Laat ik nou net de passage treffen dat ze Remi en zijn meester de ingang van de schuilplaats bij de steengroeve niet kunnen vinden. Uitgeput en onbeschut vallen ze in slaap. Zijn meester Vitalis overlijdt door de kou. Remi raakt langzaam bewusteloos en droomt dat moeder Barberin hem vol liefde aankijkt en haar armen naar hem uitsrekt en maar niet dichterbij komt.... In de aanloop naar deze scène (ik weet precies wat er komen gaat na zoveel keer lezen) werd het lezen al moeilijker vanwege de waterige oogjes. En op het einde van het hoofdstuk biggelden de tranen weer over mijn wangen. En Jip keek me eerst vol verbazing aan, maar  huilde al gauw met me mee...

Mama, zei Jip, ik vind het zo'n droevig boek, maar het is het mooiste boek wat ik ooit gelezen heb.

Ik heb nog maar even een kwartiertje doorgelezen. Pas toen Remi liefdevol was opgenomen in het gezin van tuinman Aquin durfde ik te stoppen. Jip snikte nog een beetje na, maar viel gelukkig toch gauw in slaap.

Mooi... dat sommige verhalen van alle tijden zijn...

zondag 12 februari 2012

Principes

Er was een tijd dat ik me vanalles had voorgenomen.
Toen ik zwanger was.
Toen Jip nog een baby was.
Jip zou 's morgens geen tv mogen kijken als ik uitsliep. Jip zou geen tekenfilms mogen kijken met geweld erin. Jip zou niet met geweren mogen spelen. Jip zou geen uren per dag achter een beeldscherm mogen zitten. Jip zou niet in legerkleren rond mogen lopen: Oorlog is niet leuk, oorlog is geen mode. Dus dat gaan we ook niet uitdragen.

Het zal jullie niks verbazen... de meeste principes zijn inmiddels overboord gegooid. Jip is immers een jongetje. En veel jongetjes vinden het leuk om naar tekenfilms te kijken waarin ze erkaar neermeppen en met hetzelfde gemak weer opstaan. Zijn lievelingsspeelgoed is zijn knalgele Nerf-geweer. Jip kan zich uren vermaken achter de computer. En als hij de computer uitzet, dan gaat hij verder op mijn i-phone, zijn DS of televisie. Zijn ouders geven hierin het goede voorbeeld.
Hij speelt (en ja, dat is nog wel een hele grote ergernis en eigenlijk wat mij betreft een no-go) Battlefield op de computer. Liefst samen met zijn vader.
En na lang zeuren heeft hij ook een legerbroek. Niet eens zomaar toevallig in zijn schoot geworpen gekregen. Nee, eigenhandig gemaakt door zijn moeder. Je weet wel, die moeder die altijd vond dat haar kind niet in legerkleren hoefde te lopen.

Vandaag heb ik het laatste puntje op de i gezet. Of liever gezegd, zijn vader heeft geholpen. Met grof geweld moest de knoop door de stof heen geslagen worden.

Maanden ben ik eraan bezig geweest. Het naaitempo wat ik een paar jaar geleden had, is gedecimeerd. Teveel andere hobby's die de tijd opeisen. Gelukkig heb ik nog wekelijks mijn naailesjes, dan gebeurt er nog eens wat. En ik vind het nog steeds heerlijk om te doen.
Voor jongens is het toch wat meer werk dan voor meiden. Daar waar je voor meiden met een leuk stofje en een simpel patroontje in no-time iets leuks tevoorschijn tovert, bij jongens zij het  juist de dubbele sticksels, de grote zakken met kleppen en andere tijdrovende versiersels die een broek leuk maken.

Er kleeft inmiddels echt bloed aan die combat-broek. Tijdens het maken van het knoopsgat prikte ik mezelf zo gigantisch met mijn tornmesje in mijn vingers.... grote rode vlekken sieren nu het knoopsgat :-) Hij is gesigneerd zullen we maar zeggen.

Oké... we hebben een compromis gesloten. Hij heeft zijn combat-broek, maar hij mag hem alleen aan met buitenspelen. Hij mag er niet mee naar school. Ik laat jullie raden hoelang mijn laatste principe zal duren ;-)


zaterdag 11 februari 2012

het hemeltje van 2012

Lijnrecht tegenover de Friesche hel van 1963 lag vandaag het Brabantse hemeltje van 2012. En dat bijna in onze achtertuin.

Het eerste deel van vandaag is bijna een copy-paste van vorige week *klik*. Met het verschil dat het bij de looptraining van vanmorgen wel 2 graden warmer was ;-) .

Na de training ben ik als een speer naar huis gereden, heb ik mijn benen warmgedouched, en heb ik mijn schaatskleren aangetrokken. Vandaag zou de tourtocht op de Binnenschelde gereden worden. En wat boften we toch met het weer. De zon deed weer mee, er was een fris windje, maar als je rondjes rijdt, dan heb je hem even tegen, en dan weer een stukje mee. Tegen de tijd dat het koud wordt, kun je tijdens het stukje wind in de rug weer even lekker opwarmen.

Op de plas was een route uitgezet van 6.4 kilometer. Met vier stempelposten. 1 rondje was goed voor een medaille. Maar je mocht eigenlijk zoveel rijden als je wilde.
Helaas, voor een moeder met schaatsbloed is het bijna niet te verteren, we kregen Jip niet mee het ijs op vandaag. Ook goed... of eigenlijk, helemaal niet goed maar niks aan te doen, dan gaan we met zijn drieën. Jannekes vriendinnetje en haar vader haakten gezellig aan, en met zijn vijven trokken we ten strijde.



Na 1 rondje hield Janneke het voor gezien. Een welverdiende medaille werd haar uitgereikt.



En wat is het dan toch fijn om zo'n plas dicht bij huis te hebben. We hebben haar naar huis gestuurd, en met Mr.C. heb ik nog een extra ronde geschaatst. Ook Mr.C. hield het voor gezien. En toen kon ik los :-) Ik heb geschaatst tot mijn benen echt niet meer konden, tot ik nat was van het zweet, tot het zweet begon af te koelen,  tot ik het koud kreeg, en ook  de Schrobbelèr (schrijf ik dat zo goed?)  en de zon me niet meer op konden warmen op het stukje waar ik de wind in de rug had. Wat was dat toch weer lekker!

Ik vrees dat het morgen de laatste schaatsdag kan zijn. Misschien maandag nog maar daarna is het écht over.

Nog 1 lichtpuntje: Van de week hebben we een huisje geboekt in Biddinghuizen. Wat moet je nou midden in de Flevopolder in een gat als Biddinghuizen? Daar is, jawel, een ijsbaan van 5 kilometer lang. Hebben we over een paar weken nog even lekker een toetje!

maandag 6 februari 2012

en nog zo'n geweldige dag!

Ik was een gelukkig mensje vandaag :-)

Als een gek heb ik vanmorgen het hoognodige aan het huishouden gedaan, en om half 11 stond ik aan de 'waterkant'. Gek... dat woord kan ik nu niet gebruiken, er is immers geen sprake van water... Maar ik stond er te popelen met mijn nieuwe schaatsen. De  Haagse Bergenaar * klik*  (nu zonder sneeuwschuiver)  draaide zijn rondjes al op onze zelfgemaakte ijsbaan. Wat was dat onwijs lekker. De zon scheen. De Haagse Bergenaar hield het al gauw voor gezien, en helemaal in mijn uppie draaide ik mijn rondjes. De stilte! De lucht! Geen zere voeten!



Tegen 12 uur moest ik ermee stoppen omdat de kinders thuis kwamen lunchen. Na de lunch schoot ik snel weer naar het ijs. Ik werd een beetje boos toen ik zag det er 'lieden' waren geweest die dwars over MIJN ijsbaan een baan hadden gelegd en dat ze zomaar de weggeveegde sneeuw dwars op mijn baan hadden laten liggen. Toen ik verder keek zag ik dat het een heel lang pad was, en ik besloot het af te schaatsen. Bleek dat er rond heel de plas een baan sneeuwvrij gemaakt was. Een rondje van ongeveer 5 kilometer lang. Wat was dat gaaf!
Het ijs lag er supergoed bij en op de lange stukken kreeg ik de slag weer goed te pakken.

Het grootste deel van mijn publiek zal me nu wazig aankijken, maar ken je dat gevoel? Hoe dieper je zit, hoe langer je slagen worden. En als je mooie lange slagen kan maken, dan lijkt het alsof je hoofd en je lichaam met elkaar in balans komen. Je gedachten lijken heen en weer te gaan op het ritme van je lijf. Net zoals ik aan de waterkant mijn gedachten met het water mee kan laten stromen, voelt dit bijna het zelfde. Maar dan anders :-)
Alleen de echte schaatser zal me snappen :-) De rest zal denken dat ik raaskal.

Ik heb écht nog nooit zo lekker geschaatst als vandaag (haha, dat schreef ik gisteren ook al :-) ). Ik voel de zon nóg nagloeien in mijn gezicht. Het ijs was mooi. Het was rustig. Maar ook niet te rustig zodat ik bang zou zijn voor als er wat zou gebeuren... Ik reed er immers maar alleen....



Na 3 rondes was ik moegeschaatst. Jip en Janneke zouden zo thuiskomen, en ik zou ze op gaan halen. Ook zij wilden nog even de Binnenschelde op.





Toen de zon onder ging werd het écht tijd om naar huis te gaan.


Na het eten heb ik nog even lekker de benen losgetrapt (ehh.. lees: compleet de verzuring in gereden) tijdens mijn vaste maandagse spinninguurtje. Wonder boven wonder had ik nog kracht genoeg in mijn benen om de les uit te fietsen. Ik heb nu wel het gevoel dat ik iets gedaan heb vandaag , hoor....

Morgen begint het echte leven weer, Facebookte mijn collega me vandaag.... Met pijn in mijn hart zal ik vanachter de balie naar buiten kijken. Naar de mooie blauwe lucht, naar de stralende zon. De schaatsers op de plas kan ik vanaf mijn balie nèt niet zien, maar als ik heel goed luister dan zal ik vanaf de plas de schaatsers voorbij horen schieten... Zucht....

Nu maar hopen dat het ijs zaterdag nog mooi genoeg is. Dan zal er weer een toertoch uitgezet worden op de binnenschelde. We kijken er allemaal nu al naar uit.

zondag 5 februari 2012

blij dat ik glij

Vervolg op : gisteren

Zo kwam het dat we, toch iets later dan Jip en Janneke in gedachten hadden, om half 10 de ijzers onder bonden. Veel te vroeg. De rest van de straat volgde pas tegen 11-en. Tegen die tijd gingen wij terug voor het ontbijt, en om half één waren we weer paraat voor de tweede ronde. Jip hield het wel voor gezien.

En ik heb nog nóóit zó lekker geschaatst als vandaag. geen seconde zere voeten gehad. Mijn voeten bleven lekker warm. De sloot bleek al gauw te klein, en schoorvoetend begaven we ons naar de grote plas. Daar was op sommige stukken heel goed te schaatsen.
Mr. C raakte aan de praat met een Haagse Bergenaar met sneeuwschuiver.  ( Ze hadden gelijk een band :-)  ) De haagse Bergenaar met sneeuwschuiver was al een poosje bezig geweest om een baantje sneeuwvrij te schuiven, waar we dankbaar gebruik van maakten. Toen de Haagse Bergenaar met sneeuwschuiver en zijn vrouw even naar binnen gingen om op te warmen, heeft Mr. C. de sneeuwschuiver even overgenomen, en binnen no-time lag er een mooie 400 meterbaan sneeuwvrij. Althans.... het had de vorm van een 400 meter baan. Ik denk dat hij de helft kleiner was.

de eenzame sneeuwschuiver

mama, dan kom ik aanrijden en dan maak jij een foto !

mama, en nu maak ik een foto van jou!



Janneke heeft mijn schaatsgenen geërfd. Zelfs toen ik het zat was, was zij nog niet van het ijs af te slaan. Het was ook zo gezellig. Al d'r vriendinnetjes waren er ook. 'sterren dansen op het ijs' doen, bewegingen verzinnen, elkaar punten geven, wedstrijdjes rijden... genoeg te doen!

En wat kwamen we op de terugweg tegen?

Dat was de rest van de straat, die niet op het ijs stond. Die waren met hun hoofd op een heel ander level. Dat waren de Krabbekes met hun dweiltjes en geddijntjes,  die geen last zullen krijgen van 11-steden koorts, maar die sinds de 11-de van de 11-de last hebben van hele andere kriebels!

En nu het volgende... wat ga ik morgenochtend doen? Mijn lesje op de sportschool skippen, en in mijn eentje genieten van mijn sneeuwvrije 400-meterbaantje? Als er vannacht geen sneeuw valt, gaat dat 'm denk ik helemaal worden.

dat had ik jaren eerder moeten doen...

Mijn ouders zijn opgegroeid bij de Kagerplassen. Bij mijn oma vandaan stapte je zo vanuit haar huis het ijs op. Vandaar schaatste je naar het dorp, en dan kon je linksom of rechtsom of een rondje over Hoogmade rijden. Het was er altijd heel gezellig. Op verschillende plekken woonde familie aan het water. Plek zat om je even op te warmen, even wat te drinken, of om aan te schuiven bij een bakkie snert. En zo niet... dan was er overal Koek en Zoopie. Er werden wedstrijden georganiseerd, korte baan, priksleeeën, en daar daar liep dan het hele dorp voor uit. Altijd aanspraak op het ijs.
Er werden molentochten uitgezet. Kilometers schaatste ik achter mijn vader en mijn moeder aan. En als het te ver werd, dan stak mijn vader zijn schaatsbeschermers naar me uit, en dan trok hij me voort.
Mooie herinneringen heb ik daaraan!

Later bezocht ik met mijn ouders weleens een EK of een WK in de Uithof in Den Haag. Dat was in de tijd van Hilbert van der Duim en Leo Visser. Hein Vergeer was mijn grote idool.

Minder leuke herinneringen heb ik aan de schaatslessen op de Uithof. Het was vast ook leuk hoor, maar het was ook vaak koud, nat, en ik had altijd zere voeten.

Die zere voeten hebben me eigenlijk altijd belemmerd in het schaatsplezier. Ik keek weleens kwijlend naar die mooie schaatsen, met stevige schoenen tot voorbij de enkels.... maar ja, die prijs hè? Voor die 2 keer per jaar dat je schaatst?

Gisteren stond ik weer met Janneke op het ijs. Na 10 minuten begon de bekende voetboogkramp alweer. Puur en alleen vanwege het gebrek aan voetbed in de schaatsschoen. Ik heb het een paar uurtjes weten uit te zingen, en toen ik thuis kwam voorspelde Mr. C. nog een nacht met 20 graden vorst.

Op dat moment (let op... nu maken we even een zijsprongetje), het was tegen half 5, vond ik het toch wel sneu dat Jip uit zijn schaatsen was gegroeid en dat hij morgen niet mee zou kunnen schaatsen. Marktplaats bood weinig zoekresultaten in ijshocheyschaatsen maat 39. Al googelend op internet zag ik dat de winkel in Middelburg, waar we 2 jaar geleden voor mr. C zo goed waren geslaagd, tot 21.00 uur open was.
Lief, zei ik tegen Mr. C, we slaan het avondeten over, we proppen even een boterhammetje naar binnen, en we gaan even kijken in Middelburg voor een paar schaatsen voor Jip.

Zo gezegd, zo gedaan. Een klein uur later waren we in Middelburg. Daar werden we meteen geholpen. De rest van Middelburg en omstreken was vanmiddag al geweest, zei de verkoper,  en zat nu lekker aan het avondeten. Binnen 10 minuten was Jip een paar ijshockeyschaatsen rijker. Of we verder nog iets nodig hadden, vroeg de verkoper.
Ehhhh, begon ik voorzichtig.... ik zou graag eens een paar van die noren willen proberen met van die stevige zachte schoenen. De verkoper liet me wat modelletjes proberen, en het was alsof ik mijn voeten in een zacht bedje legde. Heerlijk! Zeg dan nog maar eens, ik hoef ze niet :-) .  Ik heb gekozen voor de schaats met de lekkerste schoen. Voor het eerst in mijn leven rijd ik nu geen Viking, maar op Fila schaatsen. Ik had géén idee of het iets zal zijn voor een schaats, Fila is immers geen schaatsmerk,  maar ik heb er geen spijt van. Als het van het voorjaar weer warmer wordt dan haal ik de ijzers eronder vandaan (die leg ik dan keurig in het vet :-) ) en dan schroef ik er wieletjes onder. Dan heb ik ook nog eens een paar skeelers met een lekkere schoen.



3 uur later, 120 kilometer verder, een paar euro's lichter en 2 paar schaatsen rijker zat ik als een kind zo blij met mijn nieuwe schaatsen aan  op de bank. De kinderen beloofden dat ze me de volgende dag om 8.00 uur wakker zouden maken. Dan kon ik ze gaan testen. En ik wist al een paar jaar geleden, dat als ik ooit eens eindelijk van die mooie schaatsen zou hebben, dat ik dan zou zeggen: dat had ik jaren eerder moeten doen.

Dit is 'm geworden:

Mooi hè?

Wordt vervolgd.......

zaterdag 4 februari 2012

-15

Van de week had ik een hoog watjes gehalte.
Na een drukke dag op het werk, lukte het me niet om mezelf te motiveren om in de kou in het donker te gaan trainen. Kinderen uit de opvang ophalen, thuisgekomen snel koken, het eten naar binnen werken, en direct door omkleden om de kou in te gaan... het was iets teveel van het goede. En als Janneke dan ook nog voorstelt om lekker even samen in bad te gaan... zeg dan maar eens ja tegen de training en nee tegen Janneke en het bad.

Vanmorgen kostte het me geen moeite om te gaan. Ik wist dat het koud zou zijn. Maar ik wist ook dat de zon opkwam bij een strakke blauwe lucht. Ik wist dat het bos onder een wit dekentje zou liggen. En ik wist dat er nagenoeg geen wind zou staan. Alle ingrediënten aanwezig voor een prachtige training.

De heenweg was veelbelovend: de oranje gloed van de opkomende zon werd prachtig weerkaatst op de sneeuw.
Om 2 minuten voor 9 ( je moet vooral niet te lang wachten in de kou) kwamen alle lopers binnendruppelen. En ja, het was koud. Maar het was ook prachtig.


Dit zijn de trainingen waarop prestaties er eigenlijk gewoon niet toe doen. Je moet lopen, warm blijven, oppassen voor blessures, en vooral genieten. Je voeten en benen zijn reflexmatig continu aan het corrigeren op de harde bevroren ondergrond. Op het oog zie je de oneffenheden niet, dus ongemerkt zijn de benen extra hard aan het werk.



Genieten, dat doe ik dan ook volop.
We liepen na de warming up en wat oefeningetjes 4-5 rondjes over een bekend parcours. Met recht, zei de trainer, op het mooiste stukje bos waar je nu kunt zijn. Lichte heuveltjes, de heide en de bomen zijn besneeuwd. De zon komt langzaam boven de bomen. De lucht kleurt steeds blauwer. De sneeuw op de takken smelt een beetje. Met de zon erop geven de druppels licht. Het is alsof men is vergeten om de kerstverlichting eruit te halen.




 Met het opkomende zonnetje is iedere ronde net even anders. Ondanks de kou, voel je de zonnewarmte toenemen. Iedere ronde is de lichtval nét even anders dan de ronde ervoor.  Bij de laatste ronde waagt zelfs een enkel vogeltje zich aan een lied.



Dit zijn de trainingen waarop ik ook dankbaar ben. Dankbaar dat ik een lijf heb waar dit mogelijk mee is. Dankbaar dat ik een gezinsituatie heb waarbinnen dit kan. Dankbaar dat ik een gezin heb die het me gunt op 2-3 keer in de week te trainen. Dankbaar voor de fijne loopgroep. Dankbaar dat we hier zo mooi wonen. En toch ook wel een beetje dankbaar dat ik ook het doorzettingsvermogen heb om ook de minder leuke trainingen te doen, zodat ik fit genoeg ben om hiervan te kunnen genieten.
En dankbaar, dat ik er aan heb gedacht om mijn iphone mee te nemen :-), zodat ik deze mooie training vast heb kunnen leggen voor het thuisfront * :-)

Na de training bevroren haren en tintelende benen en billen.



Gelukkig bleek dat de intructies die ik thuis had meegegeven ook doorgekomen. Mr.C had ervoor gezorgd dat er een heerlijk warm bad klaarstond. En nee... daar zijn geen foto's van ;-p.

* lees: watjes die binnen zijn blijven zitten

sneeuwvrouwke


Zo kwam Janneke vanmiddag thuis:

Mama, mama, schiet nou eens op.
Ik heb het zo koud, en ik moet zo nodig plassen.
En maak je wat lekkers voor me?
Met warme anijsmelk?