vrijdag 30 januari 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Peter en de Wolf

Zojuist heb ik al mijn afspraken voor het weekend gecanceld.
En als je een enorme opluchting voelt op het moment dat je dat doet, als je bijna letterlijk een last van je schouders voelt vallen, dan weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen.

De hele week heb ik al lopen kwakkelen.
Ik heb gewerkt, tegen beter weten in.
Ik heb al mijn 'buitenwerkse activiteiten' verruild voor slapen.
Ik heb met een stem die slechts kon blaffen of fluisteren patiënten en cliënten te woord gestaan en liters thee met honing gedronken.
Zojuist om 21.30 uur heb ik de deur op het werk op slot gedraaid, en nu kan ik lekker in mijn coconnetje kruipen.

Ik verlangde naar vroeger.
Als ik ziek was, dan werd ik verwend.

Ik kreeg een  'bankbedje', met een slaapzak en mijn eigen kussen van mijn bed.
Daar mocht ik dan de hele dag liggen en spelen.
TV kijken dat kon toen overdag nog niet.

Mijn moeder was dan altijd om me heen. Met stofzuiger, stofdoek en Pledge. Dat deed ze graag, poetsen. Géén idee waarom ze Pledge meubelspray gebruikte. Een natte lap werkt toch ook? Maar het rook altijd wel lekker naar schoongemaakt huis. Misschien deed ze het daarom.

Wat ik ook vaak deed als ik ziek was, dat was naar verhalen luisteren. Nog ruik ik de geur van het vinyl en hoor ik het kraken en tikken van de naald als de plaat afgelopen was.
We hadden een paar langspeelplaten met verhalen en sprookjes.

Ik durf niet met 100% zekerheid te zeggen of we deze hadden, maar dit plaatje komt me heel bekend voor. Misschien hadden ze deze wel bij een vriendinnetje thuis. Dat kan ook.



Ik luisterde veel naar Alfred J. Kwak, van Herman van Veen. Als jonge puber heb ik die plaat samen met mijn vriendin ook overigens vaak gedraaid. 'De koning had alles opgemaakt aan limonade, Nutsen en Playmobil.' Ik ken nog hele stukken uit mijn hoofd :-).




Ook één van mijn favorieten was Peter en de Wolf. Wij hadden de versie verteld door Ko van Dijk. De verschillende instrumenten. De mooie zware vertelstem van Ko van Dijk. Mooi vond ik dat.



En tussen de plaatjes door, bracht mijn moeder versgeperste sinaasappelsap en beschuitjes met suiker die met thee waren overgoten. Het liefst in het 'zilveren' bordje met de konijntjes.

En vooral... aandacht. Aandacht die je niet hoefde te delen. Je was immers alleen thuis. Broer en zus waren naar school, en papa was aan het werk.

Het zijn mooie, warme herinneringen, vol liefde en  geborgenheid.

En ik mis dat. Dat kind kunnen zijn. Dat weg kunnen kruipen in een holletje van geborgenheid.
Maar ja... ik ben nu groot. Dus ik moet het allemaal zelf kunnen. Ook als ik me niet zo lekker voel.

En nu ik groot ben, kan ik me amper herinneren dat ik toe heb kunnen geven aan een griep. Er is immers altijd wel iemand die mijn zorg nodig heeft. Ook al was ik ziek... de kinderen moesten naar school gebracht worden, opgehaald worden, en naar de clubjes toe. De boodschappen kwamen niet zelf de koelkast in kruipen, en sprongen ook niet zelf via de pannen op tafel.
Geeft niks. Het is altijd weer gelukt. Ik ben altijd vanzelf weer beter geworden :-).

Maar morgen trek ik even de stekker eruit. Ik kruip met een dekentje op de bank. En misschien ga ik wel eens even lekker liggen luisteren naar Peter en de Wolf.




Oké, en voor alle medezieken die tijd over hebben en zich ook even kind willen voelen onder een dekentje op de bank... Vooruit... ik doe er nog een bonus bij :-).







vrijdag 23 januari 2015

Zwijmelen op Zaterdag: School

Voor Janneke zijn we een nieuwe school aan het uitzoeken.
Deze week zijn de cito's geweest.
En binnenkort volgt het schooladvies.

We wonen in een kleine gemeente, en we hebben de luxe dat we niet uit 50 scholen hoeven te kiezen, dat leerlingen niet uitgeloot zullen worden op de school van hun keuze, en dat er eigenlijk geen slechte scholen zijn.

Van de 3 scholen waar ze uit kan kiezen, hebben we er 2 bezocht.
Morgen is de 3e aan de beurt.

Ik heb het vermoeden dat ze precies weet wat ze wil en dat haar keuze al bepaald is.

Maar dan...

Tegenwoordig heb je zoveel stromingen die je kan kiezen:

Technasium
Kunst en Cultuurklas
Tweetalig onderwijs
Wetenschapsklas
Sportklas
Media Design en Marketing
Europese Leerroute...

Het duizelt me intussen.
En dan moet ze daarnaast ook nog eens over een paar jaar een profiel (=vakkenpakket) kiezen.

Nou ja... dan ben je 11 jaar.
Het prulleke van de klas.
Je vindt alles leuk.
Je hebt geen talenten waar je je keuze voor richting op kunt baseren...

Gelukkig hoef ik zelf niet te kiezen, en mag zij de keuze maken.

Ik vroeg een nuchtere medemoeder, tevens docent op het Voortgezet Onderwijs om raad.
Hoe kiezen we nou een school?

Haar antwoord luidde: vraag je dochter op welke school ze straks in de middag haar boterhammetje wil eten. Want dat is het belangrijkste, Dat het gevoel goed is. Als het gevoel niet goed is, dan kan het programma nog zo uitgebreid zijn, maar dan gaat het toch niks worden. Als het gevoel goed is, dan komt de rest vanzelf.

Ik vind het allemaal erg spannend. Een hele nieuwe fase.
En wat ik vooral hoop is dat ze zich door niemand laat beïnvloeden, zelf haar keuzes maakt, en trouw blijft aan zichzelf.
Maar dat vind ik wel heel wat, voor een meisje van 11.


maandag 19 januari 2015

Eindbestemming (WE-300)

“… hierna stopt de trein op Amsterdam-Lelylaan en eindpunt Lelystad Centrum.”

Altijd fijn als zo’n speaker bevestigt dat je goed zit. Ik zet mijn lijf in de ontspan-stand en mijn hoofd volgt zowaar. Waar was ik? Bladzijde vierenzestig. Een dikke pil, taai, zwaar, mooi.
Ik zink weg in het verhaal en de wereld om me heen blijft boven drijven. Troebel en ver weg. Ik rij mee in de jungle, over 'de weg van 48 bochten'. Een enkele keer is een prikkel sterk genoeg om me terug te halen naar het nu. Misschien door een schommeling van de trein, of een gesprek in de coupé, dat ineens verstomt.

Als ik opkijk van mijn boek zie ik steeds een ander plaatje. Het treinraam als een wissellijst. Een perfecte uitsnede van een vrachtschip op het water onder de Moerdijkbrug. Voor station Blaak een troosteloze Mondriaan van treurige balkonnetjes en verschoten gordijnen. Delft, Rijswijk, Den Haag… Een spoor van herinneringen uit mijn jeugd verschijnt beurtelings in het frame.

Bron: http://www.fackeldeyfinds.com/


Ik trek mijn jas aan. Het wordt frisjes. Ik geeuw en kan het verhaal niet meer volgen. Een kopje koffie misschien? Eén seconde later schuift de catering de coupé binnen. Geen toeval zeker?

Na Leiden zak ik terug in mijn boek. Het verhaal neemt een gruwelijke wending. Ik lees, maar besef dat ik de angst niet voel. Gelukkig maar, dat ik échte angst niet ken.… Stilletjes lach ik om mezelf. Angsthaas… die al zenuwachtig is van een treinreisje naar Amsterdam.

Op mijn bestemming maken de prikkels mijn bubbel van boek, plaatjes en gedachtes lek. Een kruispunt. Heen-en-weer-verkeer. Tikkende stoplichten. Honderden fietsen. Géén idee waar ik heen moet. Ik besluit op gevoel te gaan. Gevaarlijke keuze, maar mijn gevoel leidt me voor één keer in één keer naar de plek waar ik moet zijn.

Nu nog terug…





WE-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: waarnemen. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com/

zaterdag 17 januari 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Sitting on the dock of the Bay

Gek is dat altijd...

Als je de kansberekening erop loslaat dan zouden de verjaardagen op de kalender netjes over het jaar verdeeld moeten staan.
Het blijkt echter dat er overal, bij wie je ook op de verjaardagskalenders kijkt, er kleine kluitjes namen op een regeltje gepropt staan, omdat ze zich niet aan de wetten van de kansberekening hebben gehouden.

Hoe groot is dan de kans dat je op dezelfde dag twee begrafenissen hebt? Exact op hetzelfde tijdstip, om 13.30 uur.

Dit zijn lastige keuzes. Mr.C. zijn oom overleed vorige week. Hij was ziek. Maar we hadden het overlijden nog niet zien aankomen.
Roel, de man van Mientje, mijn naailerares, overleed.
Al 7 jaar delen we lief en leed met ons naaiclubje. Mientje is me erg dierbaar geworden, die lieve Indische dame. We zijn de afgelopen tijd erg betrokken geweest bij de ziekte en de achteruitgang van haar man. Ik wilde er graag zijn om haar te steunen.
Het lot hielp een beetje mee in het besluit. Omdat Mr. C. diezelfde morgen een belangrijk gesprek had richting het oosten van het land, en er geen tijd meer was om mij op te halen voor de dienst van zijn oom, besloot ik toch om naar de begrafenis van Roel te gaan, en Mike ging alleen afscheid nemen van zijn oom.

Hoe verdrietig zo'n afscheid ook is... ik vind het ook altijd weer erg mooi dat ik de mensen die erbij betrokken zijn, de mensen die ik ken, ook weer iets beter leer kennen.
Er kwamen verhalen van vroeger voorbij. Uiteraard. Herinneringen over hoe ze elkaar leerden kennen. Een komisch verhaal over haar vader die een leuke jongeman uitnodigde voor een jacht in de jungle. Die vader vond dat Mientje maar mee moest om hen gezelschap te houden. Toen ze schrokken van een groep wilde zwijnen sprong zij van schrik in de armen van die leuke jongeman. En sindsdien waren Roel en Mientje verliefd :-). 

Er werd veel verteld over de omzwervingen in Indië. Over de reis naar Nederland. De aankomst in Nederland. Ze mochten kiezen waar ze wilden wonen. Bergen op Zoom. Dat leek ze wel wat. Daar had je vast en zeker bergen...
En wat mij ook zeer raakte was dat hun zoon vertelde dat Roel 's nachts last had van de spoken uit het oorlogsverleden. 'De herinneringen had hij weggestopt, in een doosje, het doosje op slot gedraaid en de sleutel verweg gegooid. Nooit is hierover gesproken. Over de oorlog werden alleen de stoere heldenverhalen verteld...'

Het stelt me gerust dat er goed voor Mientje zal worden gezorgd. Ga er maar aan staan... alleen na zo'n intens leven samen. Een paar van haar kinderen zijn dichtbij haar. Haar kleinkinderen zijn grotendeels volwassen, en ze zullen er ook voor haar zijn.

Met de dames van de naaiclub hebben we afscheid genomen van haar man. De man die altijd met ons meereed, omdat hij biljartte in hetzelfde gebouw. De man die altijd even kwam kijken, of de lockmachines die hij had gerepareerd het nog wel deden. De man met zijn ondeugende humor, die op zijn sterfbed zijn vrouw probeerde wijs te maken dat de luxe verstelbare fauteuil waar ze in zat wel 69 standjes had... 

Vandaar dus de keuze voor mijn zwijmel.
Een nummer dat door de familie R. gekozen was om hun man/vader te herdenken.
Sitting on the Dock of the Bay, van Otis Redding. 


(Vanwege de privacy heb ik niet de echte namen vermeld). 




zaterdag 10 januari 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Guaranteed

Vanavond, net op het moment dat ik de naaimachine opruimde en eens even lekker wilde gaan bankhangen, hoorde ik Eddie Vedder zingen op tv.

Bofte ik even.
Into the Wild begon net.

Een (waargebeurd) verhaal over een jongen die de leugens en het hypocriete leven zat is en zich terugtrekt in de natuur.

Ik had al eens een deel van de film gezien, en was al langer razendbenieuwd naar de rest.
Ook vanwege de filmmuziek die door Eddie Vedder gemaakt en gezongen is.

Alles prachtig.
De film, de jongen, het verhaal, de beelden, de muziek.
Behalve het tragische einde.

Man, man, ik ben helemaal onder de indruk.





vrijdag 2 januari 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Times Like These

We maken plannen voor 2015.
Gaan we nog weer een keertje naar Rock Werchter?
Daar hadden we het vorig jaar zo naar ons zin.

Ik bekeek de line up.
Ja... We gáán naar Werchter.

Maar keuzes, keuzes.
Wat wordt het?
Donderdag: Foo Fighters
Zaterdag: Lenny Kravitz
Zondag: Muse

Oeioeioei...
Mijn voorkeur gaat heel sterk uit naar donderdag.
Maar met nauwelijks vrij te besteden vrijde dagen, is dat met werk onhandig.
En de vrijdag daarop weer werken?
Ik ben geen 20 meer.
Er was een tijd dat dat kon.
En ach... het zal ongetwijfeld nog steeds gaan. Maar dan wordt ik er wel het verdere weekend voor gestrafd.

Zaterdag Lenny Kravitz? Lijkt me ook erg leuk. Maar is geen Foo Fighters.
Maar wel als bonus Damiën Rice erbij! Zucht...
Of Muse op zondag?

Konden we gewoon maar lekker vier dagen gaan.
Maar kostentechnisch en oppastechnisch is dat een no go.

Ik zwijmel vast even vooruit.
En ik doe een rustige, speciaal voor jullie, medezwijmelaars :-).

Times like these van de Foo Fighters.


Dat al jullie dromen in 2015 uit mogen komen!