vrijdag 29 mei 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Just a Perfect Day

'Je hoeft elkaar niet vaak te zien om goede vriendinnen te zijn'.

Deze mooie woorden zei mijn vriendin vorige week tegen me.
We zien elkaar zo weinig dat we vaak moeten graven hoe lang het geleden is dat we elkaar zagen.
Tussen noord en zuid ligt een Randstad en zeker twee en een half uur reistijd.
En tussen onze allereerste ontmoeting en de laatste ligt intussen bijna een heel leven.

Vorige week was ze met haar man en meiden een weekend onze 'campinggast' op Sans Soucis, ons vakantiehuisje.

En met het akelige weer van vandaag, met storm en stortregens verlang ik heel erg terug naar vorig weekend.

Pinksteren... De dag begonnen met een duurloopje, in mijn uppie. Maar dan ook écht in mijn uppie, met een heel strand voor mij alleen.


Ontbijten in de zon. 
Koffieleuten, theeleuten, wijnleuten.
Eten. Veel en lekker.
Wandelen over het strand. Lachen om de meiden.
Herinneringen ophalen aan 4 Havo, toen we samen in de klas zaten en met elkaar uitgingen.
Praten over hoe het ervoor staat in ons leven. We verloren allebei een dierbare aan dezelfde rotziekte... Het was goed dat we 3 dagen hadden. Er was zoveel om te praten.
De dag eindigen met een gloeiende kop van de zon. 
Ja... van de zon... heus niet de wijn.



Dit weekend zullen we de zon niet zoveel zien. 
Dus denk ik maar terug aan vorige week.
En daar past dit nummer van Lou Reed perfect bij... 





vrijdag 22 mei 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Somebody to Love

Ik weet nu weer waarom ik de laatste weken de zaterdagse zwijmel heb overgeslagen: de trage internetverbinding in ons vakantieverblijf en het gepiel op de laptop.

10 minuten geleden ben ik begonnen met het uploaden van de foto's en het inloggen. Maar de foto's komen heel traag binnen.

Ik wilde even opscheppen over de tuin. Want we hebben zo hard gewerkt.
Kuipen vol met onkruid heb ik op de composthoop gegooid. Karrenvrachten vol snoeihout hebben we naar de stort gebracht.
Zie hier de voor en na foto...
Zo hebben we vier perken met zevenblad, brandnetel. en bamboe.
Three down... one to go.







Na veel geduld (ik ben inmiddels 30 minuten verder) kan ik foto's laten zien van de bloeiende rododendrons, de bloeiende meidoorns, met op de achtergrond de kastanje van de buren.




Ik ben zo blij dat ik eindelijk eens een tuin heb waar een Japanse esdoorn in staat.

Ik verheug me op het bloeien van de weigelia die op springen staat.
Ik ben blij met mijn perkje waar alle geplante struikjes lijken aan te slaan.

En ik had nog een raadplaatje van een plantje waarvan ik niet weet wat het is.
Ik gok op een viburnum.  Maar heeft die niet grotere bollen? Of heb je daar ook weer verschillende soorten in? Iemand die het weet?


Er gaat een nieuwe wereld voor me open. En ik kijk er graag naar, naar dit mooie bloeiende stukje wereld.

Dan de muziek. Ik heb er geen bruggetje naar. Dus ik plaats hem maar gewoon.

Ik zag een mooie voorbij komen bij De Wereld Draait Door.

Waylon zong een duet met Queen.
Ik vond het heel knap gedaan.
Freddy steekt qua stem ver boven Waylon uit, maarWaylon zong met evenveel overgave.

En nu maar hopen dat het uploaden lukt. Anders gaat de zwijmel niet door en heb ik het hele verhaal voor niks geschreven...

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/340205

<iframe width="480" height="270" frameBorder="0" src="//media-service.vara.nl/player.php?id=340205"></iframe>

Het spijt me, jullie zullen even de moeite moeten nemen om door te klikken,,,  het is een linkje geworden...

Ik hoop dat ik bij jullie kan komen luisteren....

zondag 10 mei 2015

Moederdag 2015

Wees nu maar lekker lui vandaag
Want u verwennen doen wij graag

Dit zinnetje zit altijd in mijn hoofd op moederdag.
Ik droeg het voor als kleuter, voor het grote bed van mijn ouders, mogelijk met een kopje zelfgemaakte koffie, gezet met het prutje dat nog in het filter zat van de avond ervoor.
Het kadootje wat ik gaf, de zelfgemaakte knutsel, heeft ze altijd bewaard.
Het zat in haar foto-album. Dus ik neem aan dat het nog steeds ergens zal bestaan.
Het staat ook op film. Of eigenlijk op een schijfje.
Mijn zus en ik zaten in dezelfde kleuterklas, dus we deden hetzelfde gedichtje.
En we sloten af met een buiging.

Moederdag 2015 was een rare in zijn soort.

Ik werd veel te vroeg gewekt na een onrustige nacht.
Niks ' wees maar lekker lui vandaag'. Er moest gewerkt worden.
Toen ik gevraagd werd om een dienst op te vangen op de sportschool had ik er geen moment over nagedacht dat het moederdag was en dat mijn kinderen weleens konden protesteren.
Geen ontbijtje, geen cadeaus.
Wel de bekende plankenkoorts.
Op de één of andere manier heb ik dat altijd als ik daar moet werken.
Niet nodig. Het gaat altijd goed.
Maar het feit dat ik er maar af en toe werk, dat alles niet op de automatische piloot gaat, en dat ik er altijd alleen sta en niets aan iemand kan vragen, zorgt altijd vooraf voor een beetje spanning en onrustige nachten.

Ik had die ochtend door alle drukte geen tijd om na te denken over moederdag, maar bij thuiskomst stond er een heerlijke lunch met kadootjes klaar.
Van mijn dochter een zelfportret, die ze eigenlijk niet wilde geven, omdat ze vond dat hij mislukt was, maar die eigenlijk gewoon prachtig was. Een paar potjes met kruiden om te zaaien. Van Jip een reep pure (70%) chocola. En een croissantje met heerlijk zoete aardbeien.

Ik voelde me zo dankbaar om daar te kunnen zitten met mijn liefjes. En dat mijn liefjes daar konden zitten met mij.
Ik had het te doen met Mr.C. Die voor het eerst een moederdag had zonder zijn moeder.
Mijn gedachten gingen uit naar Aliza, de begunstigde van No Guts No Glory en naar haar moeder, die als een leeuw gevochten heeft voor haar dochter.
Gisteren kreeg ik het bericht dat Aliza in haar moeders armen was gestorven, en vandaag, op moederdag heeft haar moeder haar moeten begraven....
Zo verdrietig...
Ik dacht aan de kinderen van Annemiek, voor wie moederdag voor de tweede keer eigenlijk gewoon een rotdag is.
Ik dacht aan mijn collega, met wie ik vandaag een gesprekje had, over moeilijke tijden met haar moeder, en realiseerde me dat er zoveel mensen zijn die niet van hun moeder krijgen, of gekregen hebben, wat ze hoopten of verwachtten.
Ik leerde weer een lesje loslaten. Want ook dat is moeder zijn. Dat je op sommige momenten (bij bijvoorbeeld spreekbeurtperikelen) moet leren dat je je kinderen los moet laten, ook al zullen ze daarmee hoogstwaarschijnlijk hun hoofd stoten.
Ik dacht veel aan mijn eigen moeder. Mijn eigen lieve moedertje die ik al 16 jaar mis. En hoewel ik al 16 jaar moederdag zonder haar vier, blijft het gewoon een beetje een lastige dag.
FDKK!

De rest van de middag bracht ik volgens de traditie van 'wees nu maar lekker lui vandaag' door op het dakterras. In mijn favoriete houding: liggend op een oud matras met het hoofdkussen van mijn bed, met een boek, in de zon. Het was perfect. Niet te warm, een heerlijk briesje. En ik werd wakker toen de schaduw van het dak de zon wegnam.

Tijdens mijn rondje rond de plas na het avondeten kwamen al die moeders waar ik vanmiddag aan dacht weer even langs. Moederdag is niet meer het zorgeloze verwen-je-moeder van pak hem beet 38 jaar terug. Tegenover elk portie liefde staat een evenredig portie verdriet,

Ik wil hier graag even een stukje plaatsen van Josephine de Bont (ritueel begeleidster), die alles wat ik voelde vandaag eigenlijk heel mooi heeft verwoord.

Voor de moeder
die je niet mocht worden
of door omstandigheden
niet kan zijn

Voor de moeder
die zo ver weg voelt
omdat pijn of angst
of onbegrepen zijn
geen bruggen slaat
maar gaten

Voor de moeder
die naast geluk
om de kinderen om haar heen
ook tranen draagt voor
haar kind
in herinnering
en daarmee soms zo alleen

Voor de moeder
die niet meer weet
wie haar kinderen zijn
omdat haar hoofd
niet meer vertelt
wie er in haar hart geborgen zijn

Voor de moeder
die vergeefs wacht
op een teken
van een kind
voor de moeder
die , misschien heel stiekem,
het toch geen overbodige commercie vindt

Voor de zonen en de dochters
die missen
zoals iedere dag
de moeder die er altijd is
maar die je niet meer verwennen mag


Voor de kinderen
die in de klas
zo goed konden voelen
hoe anders moederdag vorig jaar nog was

Voor mijn moeder
die ik zo kon missen
als we elkaar niet begrepen ooit
voor de moeder die
ik nu mis met liefde
haar vergeet ik nooit

Voor mijn dochters
die me vandaag verwennen
met liefde
en morgen weer gewoon als puber dwars zijn
en net zo op zoek als ik ooit was
voor de kinderen
van de andere moeder
die tekort in hun leven was

Voor de liefde
voor de vriendschap
voor de tranen
voor de pijn
voor iedereen
die het nodig heeft
om vandaag
even niet alleen te zijn.