vrijdag 19 februari 2016

Zwateren op Zijmeldag: Work Song

Ik vertikte me bij het invoeren van de titel van dit blog.
Ik vond het hem grappig... ik heb hem maar laten staan.

Een liedje van Hozier vandaag.
Omdat ik heel erg van zijn stem hou.

En omdat hij veel te weinig wordt gedraaid op de radio...



dinsdag 16 februari 2016

Hoe de week van Tas was (17)

Dit was de week waarin mijn halve marathon avontuur eindigde.





Ik schreef vorige week dat mijn kuit het tijdens de training had begeven.
Hij is nu kunstig ingetaped.
Nog een week moet ik rust houden, dan mag ik het weer voorzichting gaan proberen.
Tja... ik denk dat ik het heel voorzichtig ga doen en er misschien nog een weekje rust achteraan plak.

Ik zet nog steeds in op wel kunnen lopen op 6 maart. Het zal dan 10 kilometer worden. Het goede nieuws is dan wel dat ik samen met mijn vriendin Kleine Tas kan lopen, en dat vind ik wel heel gezellig.

Vandaag was er een onverwachte missie.
Gisteravond belde de buurvrouw aan. Ze zou samen met iemand van de wijkcommissie een geschenk aanbieden tijdens het werkbezoek aan onze stad van de koning en de koningin. De collega was verhinderd en de vraag was of ik mee wilde gaan om haar te steunen bij deze toch wel spannende opdracht. Er was geen contactmoment/publieksmoment in het programma en hoewel de organisatie op de hoogte was, was het nog maar de vraag of het zou lukken om het geschenk te overhandigen.



We hadden ons al vroeg op een strategisch punt opgesteld, en na lang wachten in de kou was het eindelijk zo ver.

Onze peperbus hield een toespraak voor de koning en de koningin.




Ze deden een bliksembezoek aan Hotel de Draak.

Langzaam kwamen ze dichterbij... en....





Er was contact.



De buurvrouw kreeg een hand van Maxima en ze kon het cadeau overhandigen aan de koning.



En ik...ik stond foto's te maken. Op het moment supreme weigerde de camera... en ik heb er eigenlijk niks van gezien toen ze zo dichtbij waren... Gelukkig hebben we de foto's nog... haha...

Toen het voorbij was hebben we nog heerlijk genoten van warme chocomelk bij de coffee-corner bij boekhandel Quist (een aanrader! wat een fijn plekje om te zitten!).
Al met al een gezellige en geslaagde dag.

Jip bleek ook met school op de markt te staan om naar het koningspaar te zwaaien en Janneke kwam net de school uitlopen toen de koninklijke bus voorbijreed. Ze heeft naar Maxima gezwaaid, en ze zwaaide terug. Leuk toch?

Of ik nog creatief bezig ben geweest... Ja... ik verbouwde een gala-jurk voor een buurvrouw. Geen foto's... want hoewel de jurk best heel spannend is, ziet het naaiproces er op de foto niet zo heel erg spannend uit.

De gehaakte uiltjes zijn een hit!
Dit is mijn lievelingsiulskuiken.



En kijk nou hoe mooi de hazelaar bloeit!



maandag 15 februari 2016

Jullie zullen me haten, hahaha!

Echt, jullie gaan me haten na het lezen van dit blog.
Je kunt nu nog stoppen met lezen.
Je bent gewaarschuwd.
Want als je dit blog hebt gelezen, als je het eenmaal hebt gehoord... dan wordt het één grote ergernis.

Ik kijk weinig tv.
Ik luister wel veel tv.
De televisie staat hier soms bijna 24/7 aan (wat op zich al een grote ergernis is) en meestal hoor ik dus vanalles voorbijkomen als ik aan de tafel zit te naaien of achter de computer mijn tijd zit te verdoen allerlei interessante en leerzame dingen op zit te zoeken.

De laatste tijd viel het mij bij Amerikaanse programma's op dat de dames (alleen de dames, bij heren heb ik het nog niet gehoord) een heel raar stemmetje opzetten.
Het lijkt erop dat zo gauw mensen zichzelf een beetje interessant vinden, dat ze dan op het einde van de zin met hun stem omlaag gaan en dan spreken ze de laatste woorden met een kraakstem uit.
Echt! Let er maar eens op. Ze doen het allemaal! WHY???
Het klinkt alsof ze het heel zwaar en moeilijk hebben en alsof ze allemaal lichtelijk derpressief zijn.

Ook hierbij blijk ik weer eens onder een steen te leven, want dit verschijnsel is al zeker sinds 2011 gaande. Althans... al googelend kwam ik de eerste gepubliceerde meldingen over dit verschijnsel uit 2011 tegen.
Waarschijnlijk is het dus alweer uit de mode op het moment dat het tot me doordrong.
Het heeft zelfs een naam: Vocal Fry.

Het verschijnsel Vocal Fry blijkt te zijn begonnen bij Kardeshians.
Toen zij veelvuldig zo pratend op tv verschenen zijn heel veel mensen dit na gaan doen.

Brigitte Kaandorp doet hier in dit liedje voor hoe het ongeveer klinkt:


Gelukkig ben ik het verschijnsel, behalve dan bij Kaandorp, bij de mensen op de Nederlandse televisie nog niet tegen gekomen.
En in het echt gelukkig ook nog niet.
Ook bij Janneke op school is het gelukkig ook nog niet hip om met een Vocal Fry te praten, maar ja... wij wonen hier in de provincie wel een beetje in een achtergebleven gebied.

Dus...
Jullie waren gewaarschuwd.
Nu jullie dit hebben gelezen en dit weten, hoor je niet anders meer op de tv en erger je je kapot.
Had je het nou maar niet gelezen hè?
Hahaha!

Hier nog een leuke link uit het AD uit augustus 2015.

zaterdag 13 februari 2016

Zwijmelen op Zaterdag: friends will be friends

Vorige week in mijn weekoverzicht schreef ik het al.
Ik heb me rijk gevoeld de afgelopen weken met alle lieve mensen om me heen.

Een heerlijk en spontaan etentje met de dames van de naaiclub.
De lieve lerares die zo lekker een indische maaltijd kookte.

Een kennis die aan me dacht toen ze ginig verzhuizen en haar stofjes van de hand wilde doen. Ze dacht aan mijn naaiprojecten voor No Guts No Glory en doneerde een volle mand met heel veel hippe lapjes!

Maar bovenal heb ik vorige week zo'n lekker weekend gehad met mijn vriendin Kleine Tas.
We leerden elkaar kennen in 4 Havo.
En als iemand toen gezegd had dat we over pak 'm beet een kleine 30 jaar een avondje haken op de bank zouden verkiezen boven een avondje doorhalen in een kroeg, dan hadden we het niet geloofd. En dan ook nog eens een dubelle bril op de neus omdat je je haakwerk met kunstlicht niet meer goed kan zien :-). Ik kan alleen maar hopen dat we over 30 jaar lachend terugkijken op deze eerste tekenen van ouderdom!
Een weekend zonder mannen en kinderen. Een weekend wandelen en hardlopen. En praten. En haken dus.
Het weekend was tekort.


Nou ja... het is natuurlijk goud waard om iemand om je heen te hebben met wie je zoveel kunt delen.
We hebben afgesproken dat we dit gauw nog eens over gaan doen.

Ik weet dat haar man een hekel heeft aan de muziek van Queen.
Hoe het met Kleine Tas en de haat of liefde voor Queen staat weet ik eigenlijk niet, maar vanwege het 'Friends will be friends' mag hij vandaag in de zwijmel!





dinsdag 9 februari 2016

Hoe de week van Tas was (16)

Ik heb me rijk gevoeld deze week.
Vooral rijk door zoveel fijne mensen om me heen.

Vorige week belde mijn naailerares na een lange vakantie. Of we zin hadden om bij haar te komen eten. Eten?! Daar heb ik altijd wel zin in! Zeker als er Indisch wordt gekookt.

Volgens mij heb ik het al vaker verteld... we zijn een bijzonder clubje. En ik koester het.
Ik heb ervan genoten om de dames weer om me heen te hebben. Om lekker te lachen. En ik heb genoten van de schalen vol die op tafel kwamen. "Menu elk wat wils!"
Echt hoor... we zijn stiekem een eetclub maar we vermommen ons als naaiclub!

Het zuiden maakte zich op voor de carnaval. Bergen maakte zich op voor de Vastenavend. Ik maakte me klaar voor een weekendje weg met mijn vriendin, Kleine Tas. Op trainingskamp zogezegd voor de CPC op 6 maart.

Een weekend lang trainen, wandelen, praten zonder onderbroken te worden door kinderen die aandacht vragen. Ik had aan Natas gevraagd of ze me wilde leren haken. Het weekend bleek te kort te zijn.

Zaterdagochtend begonnen we met een rondje vuurtoren. Een prachtig afwisselende route door polder en duinen. En als je wil kun je ook een stukje strand meepakken.


Ik ging vanwege mijn kuitblessure niet geheel gerust op pad. Met de fysiotherapeut had ik besproken dat ik mocht lopen tot het pijn ging doen, of eigenlijk... de vorige keer ging het op 6 km pijn doen, dus moest ik vóór de 6 km stoppen. Nou ja... na 2 km werd het vervelend. En bij 4 km wist is dat ik de rest van de ronde beter kon gaan wandelen. Prut!
Maar... ondanks de pijn was het een heerlijke wandeling en Kleine Tas heeft prima kunnen trainen doordat ik haar steeds een stukje vooruitstuurde en ze weer netjes terug kwam hobbelen om me op te halen.

Ken je dat gevoel? Dat je helemaal vrolijk wordt van het eerste sneeuwklokje en dat je er bijna helemaal lyrisch een foto van gaat maken?
Kom je een paar honderd meter verderop dit tegen!



In de middag zijn we de uiltjes, die we op vrijdagavond al gehaakt hadden, in elkaar gaan zetten.



Dit waren mijn eerste 3 exemplaren.
Niet gek hè, voor een beginner!



Op het einde van het weekend was dit het resultaat!
En de eerste uiltjes zijn al verkocht voor No Guts No Glory.



Op zondag stond er een wandeling gepland. De hemel was strakblauw toen we vertrokken. Er stond wel een harde wind. We liepen vanaf het vakantiepark naar  het natuurgebied de Kwade Hoek. Ik had er zelf al eens gewandeld, maar ik was nog nooit zover het gebied in gegaan. Het mooiste stuk heb ik dus al die tijd gemist. Het zeewater kan door een gat in de duinen het gebied nog steeds instromen en er zijn daar allemaal kleine binnenmeertjes ontstaan.

En jawel... daar waar een bankje staat heb je vast een prachtig uitzicht!



Het was een geweldige wandeling! 13 km hebben aan natuur hebben we aan ons voorbij zien gaan. We zijn best gewend om afstanden te rennen, maar wandelen is écht een hele andere tak van sport. Echt zware benen toen we thuiskwamen.





Zondagavond kwamen Mr. C. en de kinderen Kleine Tas aflossen en heb ik er, dankzij de carnaval, nog lekker een dagje aan kunnen plakken. Het weekend met Tas was precies goed. Helemaal zoals we het ons hadden voorgesteld. We leerden elkaar kennen in 4 Havo. Nu er zoveel jaar verstreken zijn weten we dat dit een vriendschap voor het leven is. En dat is een heel fijn idee!



Maar in een vakantiehuisje moet ook gewerkt worden. Snoeiwerk! 
De berg met snoeihout in de tuin is alweer aardig gegroeid. Fijn, zo'n zachte winter. Dan is werken in de tuin geen straf. 
O, en de .... (wie helpt me... ik kom niet op de naam) ... maar de plant die er zo zielig bij stond, die ik heb vertroeteld met mest, de hele zomer bewaterd heb en wortelmassage heb gegeven... die staat er prachtig bij! 





Ik kan niet wachten tot alles weer gaat groeien. Tot ik kan zien hoe de planten reageren op mijn snoeiwerk. Zo zonder ervaring voelt het best wel als een gok.
Nog een paar weekjes wachten... dan is het voorjaar weer daar.
Maar de eerste tekenen waren er al!


En dan vergeet ik nog te noemen dat we zo gezellig geborreld hebben zondagavond bij, wat ooit de vriendin van mijn schoonmoeder was. Ik geloof zomaar dat dit niet de laatste borrel was die we samen met haar en haar man nuttigden!

En dan kom je thuis en dan vind je een berichtje in je mailbox van een kennis die gaat verhuizen en haar naaihobby in de wilgen hangt. Of ik een mand met lapjes op wil komen halen omdat ze het zo fijn vindt als het bij een goed doel terecht komt.

Ik ging compleet uit mijn dak vanmiddag. Te gekke stofjes, lintjes, bandjes, kantjes, randjes... En dan is dit nog maar een deel van de 'buit'. 


Had ik al gezegd dat ik me rijk voelde deze week? 


dinsdag 2 februari 2016

Hoe de week van Tas was (15)

O, jee... ik had een weekje overgeslagen zie ik.
Kennelijk was de vorige week niet zo heel interssant.
Ik geloof ook niet dat ik iets noemenswaardigs ben vergeten te vertellen.

De afgelopen week heb ik veel gebaald en ben ik een beetje zenuwachtig geworden.
Wat was er gebeurd? Tijdens een loopje vorige week dinsdag in het bos 'schoot het ineens in mijn kuit'. Het is een bekende blessure die een paar keer per jaar opspeelt.
Ik heb mijn loopje zo goed en kwaad als het ging voltooid en de rest van de week heb ik mijn trainingen geschrapt.
Een echte zweepslag is het niet, daar doet het te weinig pijn voor.
Maar ik heb wel het gevoel dat als ik door blijf lopen, dat er zoveel spanning op mijn spier staat dat hij kan scheuren.

Nog een week of 5-6 voor D-day.
Tijd voor een fysiotherapeut.
Daar kon ik gelukkig vandaag terecht.
Het goede nieuws is: Ik mag blijven trainen en hij verwacht dat het met twee-drie behandelingen verdwenen zal zijn.
Wat is er aan de hand? Waarschijnlijk is er in het verleden wel een zweepslag geweest op die plek, en is het weefsel daar wat bindweefselachtig geworden. De belasting op die plek is nu te hoog. De therapeut verwacht dat hij dit los kan masseren en dat ik dan de kuit weer beter kan belasten.
Ik mag vooral blijven lopen. En als het pijn doet moet ik stoppen.
Dat heb ik dus vanmiddag geprobeerd. Tot 6 km ging het goed. Het laatste stukje naar huis moest ik wandelen.

Verder verheug ik me onzettend op het komend weekend. Ik ga lekker met mijn vriendin Kleine Tas een weekendje onderduiken in ons vakantiehuisje. Lekker samen trainen, praten, eten, wandelen en ze gaat me leren halen. Dat kan ik namelijk niet. Ik zou zo graag uiltjes willen haken of krabbetjes voor No Presents No Glory. Heerlijk samen, zonder mannen, zonder kinderen! Ik denk dat het weekend te kort zal zijn!

Kleine Tas is alvast begonnen met haken. Binnenkort komen er dus leuke uiltjes in de 'winkel'!


Wat ook leuk was... vorige week kreeg ik mooie gegraveerde spullen binnen voor No Guts No Glory.
Dat was weer een mooi voorbeeld van hoe leuk sommige dingen kunnen gaan.
We hadden enige tijd geleden wat armbanden en hangers gedoneerd gekregen om te verkopen voor No Guts No Glory. Ik vond ze wat saai, dus ik deed een oproep via social media of iemand iemand kende die kon graveren.
Via een vrijwilliger van de stichting kwam ik bij iemand terecht die dat wel wilde doen! Supergaaf!
Mocht je iemand blij willen maken met een hanger of een armband? Een hanger kost €7,50 en een armband kost €20,00. Uiteraard is dat bedrag weer volledig voor No Guts No Glory!




En natuurlijk maakte ik ook weer wat.
Ik leverde een plastron af voor een lief paardenmeisje.



Ik maakte nieuwe ovenwanten voor in het vakantiehuisje.



En ik begon aan een bestelling voor mijn collega. Ovenwanten en een broodmandje.


Dit verzinnen en beginnen hè? Dat is de leukste fase van al dat genaai. Ik zou wel eens willen dat ik het af kon laten maken door iemand anders. Zoals een chrirurg zegt tegen een arts in opleiding: operatie geslaagd, naai maar dicht. Het is niet dat ik het naaien stom vind, maar tegen de tijd dat het bijna af is wil ik alweer zo graag aan iets nieuws beginnen... herkenbaar?

Ik heb altijd het idee dat iedereen denkt dat ik altijd maar bezig ben. Ben ik ook vaak. Maar oké... even een bekentenis... Ik kan me ook enorm verliezen aan stomme spelletjes op de telefoon of de computer. Zondagmiddag (en de avond!) heb ik verspild aan Agar.io. Na een tip van mijn kinderen.
Ik schaam me bijna om het te vertellen. Maar ik kan niet wachten tot ik mijn blogje af heb om weer verder te kunnen spelen. Echt stom hoe een simpel, dom spel zo verslavend kan zijn!



Ik hoop dat ik niet helemaal hooked raak, anders komt er niks zinnigs meer uit handen. In ieder geval mag ik komend weekend weer afkicken... in het vakantiehuisje hebben we immers geen wifi. Misschien raak ik wel verslaafd aan haken...