En ik meen dat ik ook een cassettebandje van had. Maar de beelden zijn me het meest bij gebleven.
De jonge Bono. Knappe vent toen! Het vuur waarmee hij zong.
Ik vond het prachtig om naar te kijken en naar te luisteren.
Het was een compleet verregend concert.
Maar de gretigheid waarmee ze optraden...
Het nummer Party Girl in deze registratie, maar ook Sunday Bloody Sunday... weergaloos.
Het hele concert is nog op youtube terug te vinden.
Het nummer dat ik plaats is niet het sterkste nummer van U2, maar de tekst is sterk, hoopgevend en het einde, de muzikanten die 1 voor 1 verdwijnen... ik vind het prachtig. En Bono dan, die zonder microfoon het publiek weer aanjaagt....
Laatst zag ik dat ze hetzelfde concept nog steeds toepassen in 'The Sphere' in Las Vegas.
Hoe anders (meer breekbaar) de stem van Bono. Hoe anders (minder bescheiden?) zijn houding.
Ik vind het wel leuk om ook even het verschil te laten zien. Met zoveel jaar ertussen.
Wil je mee zwijmelen?
Plaats dan hier je link.