zondag 30 oktober 2011

veurleut

Nederland is nog niet eens bekomen van Halloween (nee.... wij doen er niet aan mee... veels te eng allemaal) en ik ben aan het nadenken geslagen over het komend carnaval.

Ik kwam dit plaatje tegen op pinterest, en ik vond het een geweldig en supereenvoudig uit te voeren idee!
Maarja.... hier in het Bergse krabbetgat is het redelijk not-done om verkleed te gaan als.... watdanook.
Maar toch hè.... stel nou dat het regent... en ik gooi er nog een paar krabbekes tegenaan... en ik maak die sliertjes van vitrage.... dan loopt Josha toch helemaal niet voor schut als ze verkleed gaat als kwal?

Jaja, het feit dat ik hierover nadenk zegt volgens de echte Bergenaar weer genoeg over het importgehalte in mijn bloed. Ik doe mijn best in te burgeren, maar slagen doe je hier nooit!
Agge moar veurleut 'et!

vrijdag 28 oktober 2011

waarom wist ik dit NIET?

Een naaimachine naait en een nietmachine niet.
Zo simpel zit de wereld in elkaar. Of eigenlijk... zat tot gisteren de wereld in elkaar. Gisteren werd mij iets verteld waaruit ik alleen maar kon concluderen dat de wereld niet zo eenduidig is als hij lijkt.

Een nietmachine niet nietjes door papier. Gewoon rechttoe rechtaan. Je legt wat papiertjes tussen zijn mond, geeft een klap op zijn kop, en er verschijnt, netjes, met de pootjes naar binnen gevouwen, een nietje door je papiertjes. 

Dacht ik.... 39 jaar lang.

Tot mijn stomme verbazing doorboorde gisteren het nietje uit mijn nietmachine, na een ferme klap op zijn kop, de papiertjes met de pootjes naar buiten toe. Mijn collega zag mijn verbazing, moest lachen en legde me haarfijn uit dat er een stand op nietmachines zit waardoor je kunt kiezen of je de pootjes naar binnen of naar buiten wil laten springen.
Bijna 40 jaar lang heeft iedereen dit voor me verzwegen. Zelfs mijn man heeft dit in 20 jaar relatie al die geheim gehouden!
En ja... ik had op de machine wel een voetje zien zitten met 2 verschillende tekentjes (zie plaatje). Dus ik had ook zelf over het hoe en waarom na kunnen denken. Maar een nietje door een papiertje rammen is slechts een seconde werk. Tekort om me af te vragen wat het doel van die streepjes zou zijn.



Heeft het dan ook nut om de pootjes van een nietje naar buiten te vouwen, vroeg ik mij af?
Het schijnt inderdaad dat dan de papiertjes minder strak op elkaar zitten en dat je ze dan makkelijker weer los kan maken als je dat zou willen. En het geeft een minder dikke bult in de linkerbovenhoek als je een grotere stapel papieren bijvoorbeeld in een ordner opbergt. Aldus Wiki....

Nou ja... het was een complete openbaring!

Gisteren tijdens een etentje vroeg ik aan mijn  tafelgenoten of ik de enige was die dat niet wist. En o, o, o, wat voelde ik mij dom... ik was inderdaad de enige aan tafel die dat niet wist. Ze wisten mij zelfs te vertellen dat er aan de meeste nietmachines een 'dénieteur' zit. Dat is dus een app waarmee je je nietjes weer uit je papiertjes kan halen. Ook nog nooit van gehoord dat dat in je nietmachine ingebouwd kan zitten.

Zou ik dan echt de enige vrouw van bijna 40 ter wereld zijn die dit niet wist? Tijd voor onderzoek. Ik heb het gevraagd op mijn geliefde moederforum. En gelukkig... daar waren ook dames aanwezig die dit voor het eerst hoorden.

Een nietmachine niet. Een nietje gaat door een papiertje. En zijn pootjes slaan naar binnen. Zo eenvoudig was bijna 40 jaar lang  de wereld dus voor mij. Gisteren leek het er ineens op alsof iemand mij vertelde dat 2+2 niet altijd vier is. Dat het soms ook weleens anders kan zijn. En ik schrok van het feit dat er misschien weet ik hoeveel simpele dingen zijn die ik niet weet. Dingen die iedereen weet. Dingen waarvan iedereen denkt dat ik het ook weet. Dingen die mensen horen te weten. Hoeveel toepassingen zullen er zijn, die het leven zoveel makkelijker maken, maar die ik nooit gebruik, simpelweg omdat mensen mij nooit verteld hebben dat het kan.... Wereld kom hier, en vertel me alles!!!!!!
Dat het een paar maanden heeft geduurd voordat ik er per ongeluk achter kwam dat, als ik op mijn i-phone twee keer op een letter tik, dat ik dan een hoofdletter krijg, dat vind ik minder ernstig, maar netzoiets. Dat scheen ook de hele wereld te weten, behalve ik....

Overigens kwam ik bij mijn onderzoek op het internet net nog een leuke reactie tegen.  Iemand had ooit één keer een nietje met zijn pootjes naar buiten gezien, maar dat was in Australië. Hij dacht dat het een australisch dingetje was, omdat daar toch alles op zijn kop en verkeerdom, gebeurt :-).

Straks ga ik met mijn kinderen en de nietmachine aan tafel zitten en ze demonstreren dat er meerdere mogelijkheden zijn met een nietmachine; hoeven zij in ieder geval geen 40 te worden om hier achter te komen. Maar misschien weten ook zij het allang.

(www-tje: weer wat wijzer)


Rectificatie: dat van die iphone.... dat klopt niet helemaal.... mijn ontdekking van de eeuw was: 2 keer spatie geeft een punt. Lang drukken op een letter geeft een letter met aanhangsel. Ook handig, maar net iets anders als hierboven staat. Misschien moet ik m'n iphone iets vaker gebruiken  voor het doel waarvoor hij eigenlijk gemaakt is: bellen en berichten sturen :-)

dinsdag 25 oktober 2011

de ondergang (we-300)

Ze was het zat. De cirkel was niet te doorbreken. Mannen vielen voor haar exotische schoonheid, vrouwen voor haar oogverblindende charmes. Ze sloot vriendschap, kreeg een plekje in hun midden. Ze werd op een voetstuk geplaatst. Langzaam zoog ze alle liefde naar zich toe, legde een grauwe sluier over alle kleur in het bestaan. Ze bezorgde nachtmerries, slapeloze nachten, ongeluk... Niemand leek het kwaad in haar ogen te zien. Ze intrigeerden, waren leeg en afwezig. Hoeveel gezinnen had ze uit elkaar gedreven? Hoeveel tranen laten stromen? Hoeveel relaties verwoest? Ze wist het niet. Ze wist wel dat het voor haar gevoel al eeuwen duurde, dat ze er klaar mee was. Met de jaren werd ze milder, maar haar kern bleef donkerzwart. Hoezeer ze ook wilde, ze kon niet anders. Hoe vurig had ze door de tijden heen op een brandstapel gehoopt? Hoe heerlijk waren de tijden op stoffige zolders waarin ze niet toe hoefde te geven aan het kwaad dat in haar huisde? Nu kon ze niet meer… ze was op…

Een hels geratel drong haar hoofd binnen. Ze keek vanaf haar plekje aan de wand naar buiten. Een tuinman was aan het werk. Langzaam drong het tot haar door. Dit was haar kans… een houtversnipperaar! Zou ze durven?

De tuinman voelde een rilling langs zijn rug lopen. Hij bukte tussen het snoeihout om iets op te rapen. Hij schrok, zijn knieën werden week. Met een smeltend hart zag hij hoe exotisch mooi het donkere gezicht was waar hij naar keek. Hij viel als een blok voor de charmes van het houten masker dat hij in zijn bevende handen hield.

Ze vocht. Ze vocht zich een weg naar haar einde toe. Ze vocht tegen het smeltende hart van de man. Binnen enkele ogenblikken ging één van hen de ondergang tegemoet.




We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato: Schrijf een verhaal/blog van exact 300 woorden over een bepaald woord, maar gebruik dat woord niet in de tekst. Dit keer was het woord: Bezetenheid.
Meer lezen/meedoen?
http://platoonline.wordpress.com

wanneer weet je dat je zoon...

Waneer weet je dat je zoon teveel games speelt op de pc?

Jips commentaar op het zien van DIT filmpje was: ze moeten er ook nog mijnen onder leggen, dan wordt het pas spannend. En als hij dan ook nog met geluid en gebaar voordoet hoe dat er dan uit gaat zien... dan weet je dat het tijd wordt om hem wat vaker achter zijn games vandaan te trekken.

Ik zie er overigens wel een uitdaging in, in dat schanslopen. Weer eens wat anders... en ach... wat is nou 400 meter?

zondag 23 oktober 2011

niksdoen

Vandaag mag ik een dagje niksdoen van mezelf. Het gebeurt niet vaak dat ik dat mag van mezelf. Maar vandaag mag het. Ik was Moe. Moe met een hoofdletter. Gisteravond werd ik al blij van de gedachte dat ik kon gaan slapen, en net zo lang kon gaan slapen als ik zelf wilde. Om 11 uur kwam ik vanmorgen naar beneden. Tarzan vroeg of ik genoeg geslapen had. Het antwoord was dat ik meer uit beleefdheid naar beneden kwam, dan dat ik er zin in had. Als het aan mij had gelegen bleef ik nog liggen. Maar er waren er nog 3 in huis, die wilden ontbijten en vast wel dingen te doen hadden erna.
Tarzan wilde weer gaan klussen aan de wc. Die is nog steeds niet af. Gelukig hebben we er nog één, dus is de nood niet zo hoog. We weten intussen dat het in het weekend mooi weer is zolang Tarzan klust. We doen de rest van Nederland een plezier en hij klust op zijn gemak verder.
Het is prachtig weer ja. Ook voor een duurloop. Maar ik had geen zin in koude wind om mijn oren. Ik had behoefte aan warmte, aan dons, aan zachte, warme dingen om mijn lijf. Dus ik stond mezelf toe, onder het mom van 'rust is ook een vorm van training', dat ik vandaag niet hoefde te gaan hardlopen.

Ondertussen is er een halve dag voorbij. En ondanks dat ik heel veel heb gedaan, heb ik het gevoel dat het niksdoen aardig is gelukt. Ik heb Jip geholpen met zijn kamer opruimen. Een halve kliko aan rommel en een halve kilo aan stof is er naar buiten gegaan. Samen met Janneke heb ik haar kamer opgeruimd en gezellig een puzzel gemaakt. Ik heb de stofzuiger gepakt en heb zelfs boven op de kasten gezogen. Mijn eigen kasten met prulletjes zijn afgestoft (zou ik vaker moeten doen). Het sanitair is weer schoon. Ik heb koffie gedronken in de zon. De was heb ik buiten gehangen op balkon. Hoe blij kan je worden van je was ophangen in de zon? Hoe blij kan je worden van het idee dat je vanavond tussen krakend frisse lakens je bed in kan kruipen? En hoeveel lekkerder is dat nadat je zelf helemaal schoongeweekt bent in een warm bad? Dat heb ik dus nog op het programma van vandaag.

Maar vóór het bad ga ik gewoon verder met niksdoen. Ik jaag straks nog even een stofzuiger door de kamer. Ik vouw nog een mandje was weg. En vanavond, met een schuin oog op so you think you can dance strijk ik een stapeltje strijk weg. En ik durf te wedden dat ik uiteindelijk het gebrek aan beweging toch nog even wegwerk met een sessie bodyrock.

Het is wel heel erg fijn dat ik het gevoel heb dat ik niks gedaan heb, en de rest van de dag verder ga met niksdoen, maar eigenlijk heb ik gewoon best wel veel gedaan op het einde van de dag. Ik denk dat het komt doordat ik niks MOET. Ik moet niet gaan hardlopen van mezelf, ik moet nergens heen, ik moet niet naar buiten en genieten van het mooie weer, ik moet niks afhebben op een bepaalde tijd...  Ik denk dat dat de truck is.

Tot zover het niksdoen. Je kan dus zelfs een blog schrijven over niksdoen. En wie weet, als je straks even niks te doen hebt, vind je het misschien best lekker dat je even niks hoeft te doen en vind je het misschien best vermakelijk om even een blogje te lezen over niksdoen...

woensdag 19 oktober 2011

Tip van Jip

Ik heb gecapituleerd.
Na een jarenlange inwendige strijd was ik het zat.
Zelf alles regelen om naar school te gaan is te hoog gegrepen.
Jarenlang heb ik 's morgens achter hem aangelopen. Jip doe dit, Jip doe dat, Jip ga zus, Jip schiet op. Jip werd er knetterbek van en ik voelde me net een politie-agent. En waarom ik dat zo deed? Ik was bang dat hij het anders nooit zelf zal leren. 'Hij leert het nooit als zijn moeder alles voor hem blijft doen....'. Hoe vaak moet ik mijn neus nog stoten aan dit feit? Hoe lang duurt het nog voordat het wat sneller tot me doordringt dat Jip pas dingen leert op het moment dat hij er zelf aan toe is? Dat was al zo toen hij leerde lopen, dat was zo toen hij leerde fietsen, dat zal voorlopig nog wel zo blijven.

Na de zomervakantie was ik de dagelijkse strijd zat. Het pak-je-kleren-pak-je-spullen-ga-eten-poets-je-tanden was teveel. Voor hem en voor mij. Ik heb het ons allebei een stuk makkelijker gemaakt. Ik heb Tarzan naar de bouwmarkt gestuurd voor een paar extra planken. Ik ben zelf gaan shoppen voor een week aan voorraad nieuwe kleren voor Jip. En nu leg ik, op een tijdstip dat het MIJ uitkomt, voor iedere dag een stapeltje klaar. Schone onderbroek erbij, schone sokken... Op donderdag de zwemspullen en een handdoek, op vrijdag de gymspullen en een handdoek... het is in één keer duidelijk wat de bedoeling is.

Het Jip-schiet-op-gebeuren 's morgens is helaas nog geen verleden tijd. Maar het feit dat ik het al de helft minder hoef te zeggen is al een hele overwinning. Ik wou dat we het jaren eerder hadden bedacht.

dinsdag 18 oktober 2011

hier schrijft een trotse zus

In navolging van Jip wist ook mijn broertje te melden dat hij een 'spreekbeurt' had gehouden.
Hij stuurde een filmpje mee. En toen ik dat filmpje zag, voelde ik me helemaal trots worden.
Jarenlang was het me onduidelijk waar hij nou eigenlijk precies 5 dagen in de week zijn tijd mee vulde. Goed, ik wist waar hij werkte, ik wist het gebouw waar hij werkte zelfs te staan, en ik wist dat hij handig met computers was. HIj vertelde er weleens over, maar het bleef een beetje vaag. Wat een zuster doet, daar heeft iedereen een beeld bij, en een brandweer man ook. Maar een ICT-er die web-applicaties maakt? Daar kan ik vanalles, maar eigenlijk ook niks bij bedenken. Een poosje geleden heeft hij me op de computer laten zien waar hij nou eigenlijk mee bezig was. En toen was het duidelijk. Erg leuk, zo'n kijkje in de keuken.

Gisteren stuurde hij me een promofilmpje. (Als ik snel lees, lees ik een heel ander woord, maar dat staat er echt niet hoor!) Daarin was een stukje van zijn 'spreekbeurt' gemonteerd. En ik twijfelde er niet aan dat hij het kon, maar ik ik zag een kant van mijn broertje dat zó niet in het plaatje paste van het beeld dat ik van hem heb. Ik ken hem vooral als een hele lieve jongen, tikkie onzeker, maar af en toe weet hij precies wat hij wil. Een lieve vader voor zijn kleine meissie. Ik heb hem de laatste jaren veel meegemaakt op vakantie. Lang leve de lol, lang leve genieten, lang leve lekker en veel eten en een lekker potje bier. En oeverloos gezwets was het hoogst haalbare wat na zo'n potje bier vaak nog naar buiten kwam ( ;-) lees de knipoog!) Voor het eerst zag ik hem, als een meneer in zijn zakelijke rol, weldoordacht, weloverwogen zijn woorden kiezend een publiek toespreken.

Uit het feit dat ik schrijf over mijn broertje en over een jongen man, moet zeker niet opgemaakt worden dat ik op hem neerkijk. Integendeel. Maar al zou hij 80 jaar zijn, is hij een kop groter en een paar kilo gewichtiger dan mij... hij zal altijd mijn kleine broertje blijven.

En lieve broer, omdat het altijd fijn is om te horen, omdat het gewoon wel eens gezegd mag worden, omdat je moeder het niet meer tegen je kan zeggen, maar vast hetzelfde zou voelen als ze het filmpje zag, zeg ik het tegen je: IK BEN TROTS OP JE!

Voor de nieuwsgierigen onder ons: klik hier voor 't filmpje. Die kale is de man waar het om gaat.

zondag 16 oktober 2011

Winterklaar

In het winterseizoen hou ik de conditie op peil door mee te doen aan de 'kievitlopen'. De Kievitloop  is een heel laagdrempelig en kleinschalig loopje dat hier in de bossen tijdens het winterseizoen wordt georganiseerd. Of je nou 5 kilometer loopt in een kwartier, of je doet er langer over dan een half uur, of je wilt er 15 lopen in anderhalf uur... maakt allemaal niet uit. Iedereen mag meedoen. Om de kilometer staat een paaltje. En als je een klokje omdoet zie je precies waar je staat. Simpeler kan haast niet. Het leuke van de Kievitloop is dat je per ronde kan besluiten of je finisht. Soms wil het echt niet lukken, dan kan je besluiten te finishen bij vijf kilometer. Gaat het lekker, dan kan je ter plekke beslissen of je nog een ronde door wil lopen. En dat mag dan maximaal 2 keer.

Van winter was vandaag nog geen sprake, maar de eerste loop van dit seizoen liet zich niet weerhouden door het mooie weer. En wat heb ik ervan genoten. Korte broek, korte mouwtjes, zalig!
Wist je dat de zon je vleugels kan geven? Dat je je in kan beelden dat de zonnestraaltjes je direct kracht geven, waardoor je net een tikkie lichter loopt? Het is zo hoor! Probeer het maar eens!

De toon voor het winterseizoen is gezet. Vorige week liep ik de 10 onder slechtere omstandigheden dan nu. Regen en wind rond een verlaten plas. Toen waren Robbie Williams, Hoobastank en The Foofighters mijn vrienden. Vandaag was ik mijn ipod vergeten en liep ik op eigen kracht. De zon deed goed mee, het bos was prachtig in beginnende herfsttinten. De laatste 5 kilometer liep ik alleen, zonder vrienden, met nog zware benen door de nodige slenterkilometers van de efteling van gisteren... maar toch nog ietsje sneller dan vorige week.

En nu ben ik moe. De tuin vroeg er ook om om winterklaar gemaakt te worden. Er stonden nog planten op een verkeerde plek, die ik eigenlijk voor de winter nog even wilde verplaatsen. Zal dat nog goed gaan nu het 's nachts al een beetje tegen het vriespunt is? Nou ja... ik had dit beter van tevoren kunnen vragen... het is nu toch al te laat. Mijn rug doet zeer, mijn benen zijn stijf, en ik kan even niet meer bukken. Moe, maar voldaan. Beter kun je het niet hebben op zo'n zonnige zondag!

Eigenlijk voel ik me best wel winterklaar. De toon voor het winterseizoen is gezet, met een prima tijd die nog te verbeteren is. De tuin is ook een eind op weg. Als morgen het weer nog lekker is dan zal ik het gras even maaien en inzaaien met neutronenkorrels, aarde rondom stupideren en verrijken met bavianenprigment en dan is de tuin ook winterklaar. (vrij naar van Kooten en de Bie)

zaterdag 15 oktober 2011

wachten (2)

Het is jammer dat Plato het woord wachten al gebruikt heeft in de we-300. Ik heb vandaag weer stof genoeg tot nadenken gehad over hoe ik over wachten een leuk verhaaltje zou kunnen schrijven in 300 woorden.

Ik heb dus een hekel aan wachten. Ik heb een hekel aan drukte. En ik ga dus nergens, maar dan ook nergens voor in de rij staan.

En weet je wat nou het gekke is? Dan ga je naar de Efteling. Dan weet je dat je moet wachten en daar doe je het ook braaf. 70 minuten, voor 3 minuten lol (Joris en de Draak). Zonder morren. Omdat je weet dat het nou eenmaal zo is. En het is me gelukt. Zonder sjagerijnig te worden. Maar ik moest me wel afsluiten voor alle mensen om me heen hoor. Wat een drukte! En waarom staat daar ook weer overal de muziek zo hard?

Wat ik dan wel weer bijzonder vond om te merken, is dat ze het wachten zelf tot een attractie hebben verheven. In de nieuwe attractie, de Vliegende Hollander, is de wachtruimte al heel spannend gemaakt, met spannende muziek, spannende lichteffecten en onverwachte acties. Op zich leuk. Maar als de werkelijke attractie na 3 kwartier spanning nog moet beginnen, dan kan dat voor onze Jip (en voor zijn zusje ook hoor) knap lastig zijn. Maar het was het wachten dan wel weer waard. Ik heb nog nooit zo'n toffe attractie gezien.

Het was ook voor mij best spannend om te gaan. De efteling hebben we een hele poos overgeslagen. De laatste keer dat we er waren, stonden we in een enorme file ernaartoe. Na een uur wilde Jip toen alweer naar huis. We hebben het toen nog een uurtje weten te rekken maar toen was de koek echt op. Teveel prikkels, te spannend, niet leuk... Na twee uur stonden we weer buiten. Puntje bij paaltje hebben we toen langer in de auto gezeten dan dat we in de Efteling waren geweest.

Vandaag ging het boven verwachting goed. Jip is inmiddels wat ouder. Hij kan de dingen inmiddels beter verwoorden en uitleggen hoe hij zich voelt. Na de eerste attracties (Villa Volta en Droomvlucht) gaf hij aan dat hij zich niet lekker voelde. Hij stelde zelf voor dat we even uit gingen rusten in de bootjes op het meer. We spraken erover en kwamen tot de conclusie dat hij nu in 'code oranje zat' (vol hoofd) en terug moest naar 'code groen' (leeg hoofd), om te voorkomen dat hij met zijn hoofd in 'code rood' zou komen. Na de bootjes en de pagode gaf hij aan dat hij weer in code groen zat, en dat hij wel weer toe was aan een ritje achtbaan ofzo. Het was voor het eerst dat we deze codes hebben gebruikt en het werkte bijzonder goed! Zo heeft hij de hele dag goed aan kunnen geven hoe hij zich voelde en hebben wij er goed rekening mee kunnen houden. Pas toen de attracties gingen sluiten, gingen wij ook naar huis. Wat een top dag!

En wat doe je dan terwijl je wacht? Je denkt na over een blogje, je maakt een artsitiek fotootje van 'achtbaan  in dalend avondzonnetje', je maakt een praatje, je eet een broodje, je speelt wat met je iphone, je kijkt wat om je heen, je hoopt dat de kinderen niet ineens heel nodig moeten plassen en voor je het weet is er een uur verstreken.

En vanavond doe ik lekker niks meer. Ook míjn hoofd staat na al die drukte op code licht oranje.

vrijdag 14 oktober 2011

hier schrijft een trotse moeder!

Zo trots, dat ik er bijna van moet huilen...

Jip hield vandaag zijn spreekbeurt over autisme.
Omdat het de afgelopen tijd niet zo lekker liep in de klas hebben we (Jip, de school, wij) dit idee geopperd. Samen gingen we aan de slag, met boeken, mijn geliefde moederforum voor raad en daad, en power point. Nee, tegenwoordig worden er geen dingen van tevoren op het krijtbord geschreven. In de klas is geen krijtje meer te vinden. Tegenwoordig neemt de jeugd een stickie mee (USB) en alles wordt op het digibord vertoond. Jip vond het spannend. Je gaat toch maar 'met je billen bloot'. En ik zet dit tussen aanhalingstekens omdat dit nou net een zinnetje is waar kinderen met autisme niet zo heel veel mee kunnen. Wie gaat er nou met zijn billen bloot een spreekbeurt houden voor de klas?

Ik wou dat ik een vlieg aan de muur kon zijn. Want ook ik voelde de zenuwen.

Hij had echt een heel goed verhaal, vond ik zelf.
Hij heeft verteld wat autisme is, een algemeen stukje, en hij heeft verteld waar hij last van heeft en wat de kinderen eraan kunnen doen om hem te helpen.
De meester was heel enthousiast. Zei dat de klas heel fijn reageerde. Hij vertelde dat hij zelfs uitnodigingen had gehad om mee te komen spelen. De klas vertelde waar ze altijd afspraken 's middags na school, en dat hij gerust mee mocht komen spelen. De meester vertelde ook dat de klasgenootjes, als hij bijvoorbeeld het fijn zou vinden om met een koptelefoon op te werken, dat ze dat dan oké zouden vinden. Jip wilde dit voorheen niet omdat hij zich dan voor gek voelde zitten.

Nou ja, de eerste berichten waren heel positief. Nu nog kijken hoe het de komende weken uitwerkt.

Zijn vriendje was net binnen, en zei: als ik een cijfer mocht geven dan zou ik een 10 geven!

Hij heeft ruim een uur verteld. Knap hè? En nu is hij moe happy.gif

Weet je wat? Ik plaats gewoon even de tekst. Hoe meer mensen ervan weten, hoe meer begrip in de wereld, hoe makkelijker het wordt voor mensen met autisme.

Komt-ie:

Autisme

Ik wil jullie graag wat vertellen over autisme. Ik hoop dat jullie daarna mensen en kinderen met autisme, dus ook mij, beter kunnen begrijpen.

                                                           wat is autisme?

Autisme is een soort stoorzender in de hersenen. Autisme heeft te maken met de manier waarop je denkt. De hersenen werken anders. Dat betekent dat mensen met autisme meer moeite moeten doen om te begrijpen wat er gezegd wordt. Het is net alsof mensen met autisme allemaal losse puzzelstukjes zien, die ze eerst in elkaar moeten puzzelen voor ze goed begrijpen wat er is gezegd. Daarom nemen ze ook heel veel dingen letterlijk.
Voorbeelden daarvan kunnen zijn. Als je tegen iemand met autisme zegt dat ze een frisse duik in het water moeten nemen dan denken ze dat ze maar 1 duik in het water mogen nemen. Of als iemand tegen je zegt knoop dat maar goed in je oren….
Bij sommige mensen die autisme hebben komen er heel veel prikels in de hersenen tegelijk binnen. Bijvoorbeeld: als de meester in de klas wat vertelt, dan hoor je meestal alleen maar de meester praten. Dat de klok tikt, en dat de blaadjes buiten ritselen, dat hoor je niet. Je voelt ook het lipje in je trui niet kriebelen. Bij mij komen die prikkels de hele tijd binnen. Hierdoor kan ik me heel slecht concentreren en ben ik steeds afgeleid. Doordat ik me niet goed kan concentreren vergeet ik ook heel vaak om dingen te doen.
Veel mensen met autisme vinden het vervelend als je niet van tevoren weet wat er kan gebeuren, of als de dag ineens anders verloopt dan gepland.

Oorzaken van autisme

De oorzaak voor autisme weet nog niemand, maar een paar dingen zijn al wel bekend.
            - Autisme heb je vanaf je geboorte
            - De oorzaak zit in je lichaam. Je hersenen werken anders.
- Soms is autisme erfelijk. Dus er kunnen meer mensen in een familie zijn met      een vorm van autisme.
- Soms komt autisme door problemen bij de geboorte of een hersenbeschadiging.
- Soms is er gewoon geen oorzaak bekend.
- Niemand heeft er schuld aan dat iemand autisme heeft.
- Autisme is een handicap.   
- Autisme kun je niet krijgen door een verkeerde opvoeding 


Verschillende soorten autisme

Er zijn heel veel soorten autisme. Hier wat voorbeelden.

  1. Het klassiek autisme.
  2. Aan autisme verwante stoornis.
  3. Het syndroom van Asperger.
  4. PDD-NOS.
  5. McDD.
  6. Het syndroom van Rett.
  7. Desintegratieve stoornis.
Het zijn er dus best veel soorten





Omdat het voor iedereen met autisme anders is waar ze meer last van hebben en autisme dus iedere keer anders is, mag je niet zeggen dat iemand autist is, maar heet het iemand met autisme.


Nu wil ik jullie vertellen wat het voor mij betekent om autisme te hebben 

    Ik kan bijvoorbeeld héél goed horen. Ieder klein geluidje hoor ik. Soms kan ik me ook niet zo goed concentreren door al het geluid dat ik hoor.
Vaak hoor ik ook geluiden harder dan ze zijn. Daarom zit ik soms ook met mijn handen voor mijn oren, omdat al dat geluid gewoon pijn doet.
Als jij merkt dat een geluid dat jij maakt mij pijn doet, kun je me helpen door ermee te stoppen.
    
    
Ik heb er moeite mee om aan mensen te zien hoe ze zich voelen. Boos, verdrietig en blij kan ik wel zien, maar bang, geërgerd, doen alsof je iets leuk vindt bijvoorbeeld kan ik niet goed zien.
Je kunt me helpen door dan niet boos te worden, maar met woorden te vertellen wat ik niet kan zien.
  
   Ik kan bij spelletjes soms niet zo goed inschatten hoe de regeltjes zijn. Soms mogen regels overtreden worden, dan ineens weer niet. Dan snap ik het spel vaak niet meer en word ik boos of verdrietig of worden anderen boos op mij.
Je kunt me helpen door het gewoon tegen me te zeggen, dan zal ik proberen minder boos te doen. Of door te begrijpen dat ik het allemaal niet zo snap.
  
   Ik heb moeite met het maken van vrienden en vriendinnen. Dat is voor alle mensen met autisme heel moeilijk.
Ik weet niet goed hoe ik dat aan moet pakken en het is ook niet iets wat makkelijk te leren is.
Ik wil wel graag vrienden hebben, net als alle andere kinderen.
Soms doe ik onhandige dingen, waar ik niks aan kan doen. Dan worden jullie boos op me. Ik ben dan erg verdrietig en weet niet goed hoe ik het op moet lossen.
Je kunt me helpen door te proberen me te begrijpen, ook als ik dingen anders doe, en te accepteren dat ik ben wie ik ben.

Doordat ik moeite heb om me te concentreren kost het veel energie om te luisteren en om te werken.
 Je kunt me helpen door me af en toe met rust te laten als je merkt dat moe ben of boos reageer.

Dit zijn de belangrijkste dingen waar ik last van heb.
Er zijn ook dingen die ik door mijn autisme beter kan dan veel andere mensen.
    Ik kan heel goed horen, en ik kan net zo goed ruiken als een speurhond. Ik merk veranderingen altijd als eerste op.
    Ik kan dingen heeeeeeeeel goed onthouden

Je merkt het: voor sommige dingen is het handig dat ik autisme heb en bij andere dingen is het knap lastig.

Ik hoop dat ik jullie een beetje heb kunnen uitleggen wat autisme voor mij betekent en hoe jullie me kunnen helpen om er zo min mogelijk last van te hebben.


Had ik al gezegd dat ik trots ben?

woensdag 12 oktober 2011

de putse kermisloop

vorige week plaatste ik dit plaatje:



Ik ben blij om te kunnen melden dat het gelukkig wel meevalt.

Een keer per jaar doe ik mee aan een Grote Internationale Hardloopwedstrijd: De Putse Kermisloop. Het is een traditie die ik samen met mijn vriendin nog lang hoop vol te houden.

Oké... nu de waarheid: de Putse kermisloop is inderdaad internationaal. Het parcours loopt over de grens van Belgie en Nederland. Het parcours is een rondje van 2,5 kilomter rond de kerk. We hebben nu 2x meegelopen, en we lopens slechts 5 kilometer, in ruim een half uur, maar dat er een traditie is geboren, daar ben ik zeker van!

Wat is er nou zo leuk aan de Putse Kermisloop? Ik kan het eigenlijk niet zo goed uitleggen. Gewoon eigenlijk de sfeer, de gekheid die je er ziet. De mensen die er aan de kant staan, met een pintje in hun hand (mooie chickies spotten) . Het hele dorp dat er voor hun huis goed voor gaat zitten, compleet met thermoskannen koffie. De muziek langs het parcours, de verlichte tuinen, kaarsjes en vuurkorven langs de weg. De kermis natuurlijk ( met oliebollengeur). Het Vlaams dat overal om je heen te horen is. En ook de grootte van het parcours maakt dat het gezellig lopen is. Ik had zondag al de 10km in de benen zitten. Ik was bang dat het niet vanzelf zou gaan, maar door alles eromheen vlogen de kilometers weg onder me vandaan. Leek wel.... was niet echt zo hoor... ruim 32 minuten is niet snel, maar ik vind het lang niet gek :-) En voor zo'n klein durp is er een geweldige opkomst: 1660 lopers deden er mee.

Ik heb echt een paar dagen na kunnen genieten van de leuke avond. Voelde me als een puber op de middelbare school: samen met mijn vriendin de mooiste mannenbenen spotten. De melige sfeer. De spanning voor de wedstrijd. De legendarische eindspurt waarin we mooi nog even zeker 10 plaatsen opschoven in het klassement (ik geloof dat we 89e en 90e zijn geworden in het klassement).

Ik heb ter illustratie wat foto's van de website geplukt.

Je ziet... sneller dan het licht... niet te vatten op de camera. Het roze truitje dat ben ik. Gesponsord door de tandarts: 'Tandje erbij ?' is het motto! Met mijn leeftijd op mijn buik :-) Het ziet er iets minder flitsend uit als de dame met het rode haar op het eerste plaatje. Maar het benadert gelukkig ook niet helemaal het gele jasje.

O, ja, en dit is mijn vriendin.
Links zie je nog net mijn roze truitje . Rechts zie je nog net het plukje haar van mijn vriendin. Jammer dat er net een mooie man in beeld sprong, toen de cameraman afdrukte.



Ik kijk nu alweer uit naar volgend jaar!



zondag 9 oktober 2011

wil de italiaan zich melden?

Zit even te neuzen in mijn statistieken....
Wil die éne Italiaan die hier heeft meegelezen zich melden?

Hoe komt die nu weer bij mij terecht?

google translate zegt:

È solo per navigare attraverso le mie statistiche ....
Sarà quello che ha letto italiani a segnalare?

Come si fa che vieni da me adesso?

zaterdag 8 oktober 2011

als vliegen aan de muur

Vandaag vierde Janneke haar partijtje. Na een damesachtige tea-party vorig jaar, wilde ze dit jaar heel stoer klimwandklimmen.
Meestal ben ik niet zo goed in partijtjes. Ik vind het te druk, en ik voel erg de verantwoordelijk heid over de kinderen die ik onder mijn hoede heb. Helemaal aan zo'n muur... je moet er toch maar op vertrouwen dat ze goed gezekerd zijn.

Als vliegen aan de muur kropen ze omhoog. De één met meer lef als de ander. Als afsluiting gingen ze met de schotel van de borstelbaan naar beneden.

Geen gebroken ledematen, geen hersenschuddingen. Alleen maar angstige, blije en trotse gezichten!

Zo. En na deze spanning is het ook voor mij tijd voor een borrel ter ontspanning!
Posted by Picasa

vrijdag 7 oktober 2011

zweten (we-300)

‘Uw bloeduitslagen zijn te hoog mevrouw’, zegt de Belgische dokter.’De echo is niet duidelijk. U bent hier onder controle vanwege een verhoogd risico. Ik adviseer om uw eierstokken weg te laten halen. Consequentie is de overgang. De hormonale cyclus verdwijnt. U zult uw stonden niet meer hebben. Alles wat bij een overgang komt kijken, daar krijgt u nu, ruim voor uw veertigste mee te maken.’ ‘Stonden...’, denk ik...,‘raar woord..., ik ken het niet..., zou dat erg zijn?’

Zo gezegd zo gedaan. Welkom overgang!

Een paar dagen na de operatie sta ik in de winkel. Ik voel me eventjes niet lekker worden. Straaltjes gutsen over mijn rug. Druppeltjes op mijn decolleté. Ik wil naar buiten. IJs op mijn hoofd! Ik kook! Maar ik blijf staan en doe alsof er niks gebeurt. Even later trekt het weg. Als ik een paar uur later hetzelfde voel begint het te dagen: ik heb mijn eerste opvliegers. Vanaf nu komt het dagelijks terug, een paar keer per dag, een paar keer per nacht.

De nachten zijn het ergst. Drie, soms vier keer per nacht word ik kletsnat wakker en moet ik wat droogs aantrekken. Dagelijks verschoon ik mijn bed. Waaiers liggen overal: in huis, in mijn tas, op mijn werk, in de auto. Ik trek laagjes aan, zodat ik kan pellen. Ik maak een grapje als mensen het aan me zien. ‘U bent daarvoor toch nog veel te jong mevrouw’, is de reactie die ik standaard krijg.
Zoals met alles is ook dit gelukkig slechts een fase. Veel vrouwen zullen dit herkennen. Maar mijn vriendinnen niet. Die zijn daar immers, net als ik, toch nog veel te jong voor? Wacht maar, over een jaar of 10. Dan haal ik mijn schouders op: been there, done that! En ik zal beamen hoe vervelend het is.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

donderdag 6 oktober 2011

teennagels

In een grijs verleden ben ik verpleegkundige geweest. Ongeveer 11 jaar geleden ben ik daarmee gestopt en ben ik een hele andere richting op gegaan.

Vandaag ontving ik een een envelop. Daarin zat een brief met de vraag of ik mee wil doen aan een onderzoek. Mogelijk heb ik schade opgelopen door het werken in de nachtdienst, blootstelling aan straling of andere dingen. Tot zover oké. Prima dat ze zo'n onderzoek doen. Ik werk daar graag aan mee.

Totdat ik in de envelop ook een sealbagje zag zitten. De bedoeling is dus dat ik minimaal 3 teennagels meestuur voor DNA. Haha... het was toch echt geen 1 april vandaag. Een haar, alla, wangslijmvlies, daar wil ik ook nog wel aan meedoen, desnoods een uitstrijkje of een buisje bloed aftappen... maar een teennagel... ieuw...

Het zal een reden hebben. Ik zal mijn hand over mijn hart strijken, mijn schroom opzij zetten en een weekje nagels gaan kweken. Mijn teennagels zijn net geknipt. (Eigenlijk zijn die altijd kort, omdat ik met het hardlopen anders altijd gaten in mijn sokken loop. Ik heb speciale hardloopsokken, versleten of met gaten, omdat de sokken toch stuk gaan tijdens het lopen, ik ben echt grootverbruiker in sportsokken.)

Heb ik nog 2 vragen:
Weet iemand of er dan nagellak op die teennagels mag zitten?
En weet iemand waarom het geen vingernagels mogen zijn?

Ik ben erg benieuwd naar wat er uit het onderzoek gaat komen.
Misschien is één van de uitslagen wel dat alle (ex)verpleegkundigen een fobie voor afgeknipte teennagels hebben ontwikkeld.

dinsdag 4 oktober 2011

climaxloop


Iemand ooit wel eens van een climaxloop gehoord? Ik tot vanavond ook niet, maar ik heb hem gehad :-) Voordat jullie op het einde van dit verhaal teleurgesteld zijn over de afloop... het klinkt ook spannender dan het was.

Natuurlijk had ik weer geen zin om te gaan lopen na een dag werken. Maar eenmaal daar is het vaak toch weer lekker. Dit keer stond er dan ook een climaxloop op het programma. Toen ik dat las op het trainingsschema, werd ik wel nieuwsgierig :-) Het weer was nog heerlijk voor de oktobermaand dus reden genoeg om toch maar de stoute loopschoenen aan te trekken.

Mochten jullie denken... die hardlopers die doen maar een dotje... er heeft dus echt iemand nagedacht over hoe de bonte dinsdagavond ploeg naar een hoger plan getild kan worden. De climaxloop hield in: eerst 15 minuten rustig tempo. Er moet genoeg gekletst kunnen worden. Daarna, zonder rust, over naar 10 minuten sneller, zo snel  dat kletsen met je maatje al moeilijk wordt. De volgende  5 minuten moest zo snel zijn dat praten niet meer mogelijk was. En de laatste 3 minuten volle bak. Dan weer 10 minuten in het eerste tempo. En daarna kwam voor mij de climax: we mochten weer wandelen.

Er zit een hele theorie achter qua hartslagfrequentie, maar volgens de theorie van het kletspraatje kan ik het heel goed volgen.

Zondag zullen we zien of het geholpen heeft. Dan staat er weer een 10 kilometerloop om het program.

Nou... dat was weer een spannend verhaal zonder climax. Maar ik kwam bovenstaande plaatje tegen, en ik vond het te leuk om niets mee te doen.

Ik heb hem geplukt van Pinterest. Medeblogger Femke heeft hem genoemd... en het is echt een site voor mij: je kan er alle ideeen die je ziet maar waar je geen tijd voor hebt om ze uit te voeren op bewaren: als op je eigen prikbord. Maar dan digitaal.
Ik ga me er morgen eens verder in verdiepen.

maandag 3 oktober 2011

creatief en lief

Soms zijn dagen zo vol en chaotisch. Dan ben ik 's avonds blij dat ik het allemaal weer heb gered. Dat ik godzijdank nog een bak soep in de vriezer had staan, omdat ik gewoon geen tijd heb kunnen vinden om boodschappen te doen. Nou ja, het gekke is ook altijd, met een strak schema doe je het meest. Vaak pak ik dan een achterstallig klusje ook nog even beet, omdat de vaart er toch al in zit.

Tussen alle drukte door ook nog een gezellig momentje gehad. Janneke leerde me een .... maken van een tijdschrift. Ze had de .... op school zien staan, morgen gaat ze het leren van de juf, zei ze.  En ze vond het zelf wel een goed idee als ze de .... morgen mee nam naar school want dan was ze snel klaar met knutselen. Slimme meid, die komt er wel :-)
kijk mama, een ....
Mogen jullie raden wat er op de puntjes moet staan!

en om jullie te helpen nog een kloosupje van de ....



En als dan op het einde van de veel te volle dag de lieve buurvrouw voor de deur staat met een bloemetje, als hart onder de riem omdat je eerder deze week even een verdrietje hebt geuit.... dan is de dag weer helemaal goed.


Truste! Morgen weer een nieuwe, volle dag voor de boeg!

zondag 2 oktober 2011

Wachten (we-300)

Ik kan bijna zeggen dat het mijn specialiteit is geworden. Het observeren van deze mensen. Dagelijks komen er tientallen voorbij.

Sommigen melden zich keurig. Anderen hopen ongezien, onzichtbaar, in het verste hoekje van de kamer weg te kunnen kruipen.

De één komt ruim op tijd. Herkenbaar: Liever tien minuten te vroeg dan één 1 minuut te laat is ook mijn motto.
De ander komt precies op tijd binnenstormen. Strak schema. Gaat goed zolang er niets tegenzit.
Weer een ander komt op zijn gemakje 10 minuten te laat binnenkuieren. En is dan nog beledigd ook als ik zeg dat ik even in de agenda moet kijken of de behandeling nog in het schema past.

Soms gaat het op het gemak: zittend met een nietszeggend boekje of een krant. Bij lichte spanning moet het niet teveel diepgang hebben.
Soms komen ze kwebbelend bij me staan. Die zijn het bangst. Zolang ze kletsen hoeven ze niet te denken aan wat komen gaat.
Soms kruipen ze bij moeder op schoot. Ver weg.  Bleek, stil, gespannen koppie.
Soms gaat het tussen de bedrijven door. De telefoon blijft aan het oor geplakt zitten totdat ook zij écht een deurtje verder moeten.
Soms klinkt er een diepe zucht. Vermoeidheid van de dag, bang voor wat komen gaat, opgelucht straks van de pijn verlost te worden, of gewoon moe van de fietstocht tegen de wind in.

Ik heb er lol in gekregen om de psychologie erachter te doorgronden. Ik vraag, ik reageer op de zucht, geef een bemoedigende glimlach of laat ze gewoon met rust. Ik observeer de hele dag door hoe de mensen zich gedragen. Leuk tijdverdrijf aan de balie van een tandarts, die achter de deur klaarstaat met tang en boor om  mensen die bij mij in de wachtkamer komen, van hun klachten te verhelpen.

We-300 is een schrijfoefening/uitdaging van Plato. Meer lezen/meedoen? http://platoonline.wordpress.com

zaterdag 1 oktober 2011

ontdekje plekje 3: Benedensas / Dintelse Gorzen

Vandaag had Mike weer eens een klus gepland. 2 weken geleden heeft hij de wc-pot van het riool gescheiden en het moet nu eigenlijk toch weleens hersteld worden. Dit weekend had Mike bedacht om verder te gaan aan de herstelwerkzaamheden. Nu is het in huize C. al jaren zo dat, wanneer een Mike een klus heeft bedacht, dat het dan dik boven de 25 graden wordt. Vandaar dat we hebben gezegd dat we deze klus tot na de zomer zouden uitstellen... Mispoes! Zet de thermometer er maar op gelijk! Stralend zomerweer!

Gisteren kwam Jip met het lumineuze idee om te gaan kanovaren. Vorig jaar hadden we al eens op een kampeervlot geslapen, waar je per kano heen moest, en dat was een prachtig plekje om te kanoën.


De kano hadden we gehuurd bij Akkermans in De Heen. De kano wordt bij het sluizencomplex bij het benedensas te water gelaten. Een plekje waar ik vorig jaar op slag verliefd op werd. Op het sluizencomplex staan 2 huizen. Mocht 1 van de huizen ooit op de markt komen... dan sta ik vooraan.  (Ik ben niet de enige die dat plekje mooi vindt... ooit is daar de tv-serie van Merijntje Gijzens opgenomen.)


linksboven zie je net mijn toekomstige huis
Dit keer gingen we linksaf richting het Volkerrak. Wiebelige kano, grote boten, golfslag, kinderen aan boord... het leek geen goed combi. Tot onze grote verrassing hadden ze langs het Volkerrak een dijkje gelegd van stenen. Links van de stenen was het Volkkerrak, met de woelige baren, rechts een prachtig, rimpelloos ondiep watertje langs het natuurgebied de Dintelse Gorzen.

Links de woelige baren van het Volkerrak, rechts het rimpelloze kanoplasje.

Om 11 uur begonnen we met varen. Om 1 uur 's middags besloten we terug te keren en al die tijd waren we nog niemand tegengekomen.... zo mooi , zo rustig.
Grote groepen vogels werden wat onrustig als we langskwamen. Het klonk bijna als lawaai in al die stilte, als de vogels, geen idee op welk commando, plotseling met zijn allen opvlogen. Kuddes 'hoge schotslanders' (Jip versprak zich :-) ) die verkoeling zochten in het water. Vissen die links en rechts voorbij sprongen. Janneke die moe was, en besloot om met haar hoofd op mijn schoot te komen liggen om ander haar handdoekje in slaap te gaan vallen. Met zijn 3-en een duik nemen in het water (wie was de party-pooper???) Wat heeft een moeder dan nog weer te wensen... al haar geluk bij elkaar 1 schuitje!


Ik moet zeggen, water heeft toch altijd al een enorme kalmerende invloed op me. Met Jip hebben we een heftig weekje achter de rug. Veel gesprekken, mogelijk ook een doorbraak qua oplossingen, ik zat er gisteren redelijk doorheen... dan werkt een dagje op het water gewoon bijna therapeutisch op me.

Het was gewoon een toetje op deze zomer. Dat zullen veel mensen vandaag zo ervaren hebben. Volgend jaar gaan we de rest van Nederland een beetje helpen. Vóór het begin van de zomervakantie gaan we de zolder verbouwen. We beginnen dan met het afbreken van het één en ander. Als we dan goed en wel aan het opknappen gaan, dan wordt het vanzelf 30 graden. Op dat moment laten we de boel de boel en gaan we gewoon met mooi weer op vakantie. Lijkt me een heel goed idee!