vrijdag 28 maart 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Heartbreak High

Hoe kwamen we er vanavond op?

Ineens moesten we denken aan Heartbreak High.
Het was een australische serie in de jaren '90.

Ik weet het alweer.... het was een hak op de tak associatie-dingetje.
Janneke vond dat ze bij TopGear allemaal zo overdreven Engels spraken.
We legden uit dat er verschillende accenten waren. Dat in Amerika anders Engels wordt gesproken dan in Engeland. En dat het in Australië ook weer heel anders klinkt.

En daar was Heartbreak High.



Een serie over een highschool. Het werd altijd op het einde van de middag uitgezonden. We verkeerden toen nog in de luxe positie dat we gewoon om half 5 's middags tijd hadden om dagelijks een serie te gaan zitten kijken. Eerst Heartbreak High, en dan koken. En ik weet dat ik vaak samen met mijn moeder keek. Maar hoe dat zat dat snap ik even niet, want ik woonde toen al samen met Mr.C.
We waren fan van dezelfde jongen, mijn moeder en ik :-). Hij speelde de rol van Rivers.



Mr. C. begreep het vanavond helemaal dat ik Rivers leuk vond.
Hij heeft wel wat weg van Eddie Vedder, zei hij, van Pearl Jam. Oké... geen sprekende gelijkenis, maar ik snap wat hij bedoelt. Eddie Vedder kijk ik nog steeds graag naar!




Nou ja... Ik verwacht een hoop 'waar heb je het over' als reacties.
Maar ik zat er vanavond weer even helemaal in.

O, en voor degenen die wel weten waar ik het over heb:
Hier kun je zien hoe het met de acteurs is gegaan in hun verdere carrière.

Meer zwijmelen? Klik door naar Marja.

zaterdag 22 maart 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Flashdance



In november kwam ik met een gek plan.
Ik vroeg aan de manager van de sportschool of ik een dance-event zou mogen organiseren ten behoeve van No Guts No Glory.

Hij had er een hard hoofd in. 'Mensen zijn goededoelen-moe'. 
Ik sprak hem tegen. Ik had daar nog nooit wat van gemerkt.
Hij wist me te vertellen dat eerdere goededoelen-evenementen waren afgeblazen vanwege gebrek aan belangstelling. 'Maar dat was géén No Guts No Glory' blufte ik.

'Goed', zei hij, 'als jij denkt dat het je lukt, werk dan maar een plan uit en ga daarmee maar naar de manager die de evenementen altijd organiseert'.

Zij ontving mijn plan met wat meer enthousiasme. Zij kwam met hele goede ideeën en samen verfijnden we mijn plan.

Ik begon met de voorbereidingen. Maakte een draaiboek. Belde de krant. Vroeg mensen om hulp en gunsten. En de sportschool steunde waar het nodig was. Ik had regelmatig skype-sessies met een lieve, motiverende dame van No Guts No Glory die ervaring had in het organiseren van evenementen. Zij gaf me regelmatig een duwtje in de rug. Ik regelde standhouders, goodiebags en spamde er lustig op los via de sociale media en flyers. 

En ja... als er gedanst moet worden, dan kan ik zelf niet achterblijven. Ik deed bijna wekelijks mee met de Zumbalessen om ritmegevoel te ontwikkelen, en om mijn schroom te overwinnen.

Er waren momenten dat ik in een enorme flow zat van geloven in een succes. Dat ik ook het dansen bijna leuk ging vinden. Maar er waren ook momenten dat ik het écht niet meer zag zitten. Zéker toen we rond de carnavalstijd stagneerden in de inschrijvingen. Zou de manager dan tóch gelijk krijgen? No Way! 

Na maanden voorbereiding was het eindelijk zover. 
Gisteren ging het dansspectakel los. 3 uur werd er gedanst. Met 32 inschrijvingen stond de dansvloer gewoon vol! Wat een energie! En wat een liefde! En wat een support! Leden van de sportschool, vrienden, kennisen, vrienden van vrienden, collega's en mensen die binnen kwamen om te kijken, gingen spontaan mee de dansvloer op. En zelf... heb ik amper tijd gehad om te dansen... 


Bij elkaar hebben de dansers €1695,40 (!!!!!) aan sponsorgeld binnengebracht. Kippenvel! En daar mag ik de inkomsten van de kraampjes nog bij optellen.

Trots ook, op mijn prulleke, haar vriendinnetje en mijn nichtje, die ook met de beentjes van de vloer gingen...

Het was een heel proces. Een groei- en leerproces voor mezelf. Een tijdrovende en aandachtverslindende klus om alles rond te krijgen. En nu ben ik moe. Voldaan en trots. Trots op de dansers. Trots op de supporters. En dankbaar... voor iedereen die zijn medewerking verleende en geloofde in mijn kunnen en in een geslaagd event.

En och... als ik net zo mooi kon dansen als Jennifer Beals in 'Flashdance' en als mijn billen net zo strak waren... dan plaatste ik gerust een filmpje van mezelf. 


vrijdag 14 maart 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Let her down easy





Er zijn nummers die je raken vanaf de eerste noot en vanaf het eerste moment dat je ze hoort.
Deze kwam van de week voorbij en zomaar binnen!
Een vooruitblik op de toekomst.
Op de mannen die er ooit met mijn Prulleke vandoor zullen gaan.

Ik hoor een vader zingen, die waarschuwt hoe kostbaar en kwetsbaar zijn dochter is.
Ik hoor hem waarschuwen. Wees alsjeblieft voorzichtig met haar!

En ik kan nu al bang zijn voor later.
Laat het alsjeblieft geen klootzakken zijn.
Laat ze respectvol zijn.
Laat ze haar op handen dragen!

Ik voel hierbij de angst van mijn moeder.
En ik snap hoe blij ze was toen ik met mr. C. thuiskwam.
Niemand zal goed genoeg zijn. 
Maar respect en adoratie zijn echt.
En alles wat nep en geacteerd is zal mij heus niet ontgaan.
Mannen van de toekomst... jullie zijn gewaarschuwd!

Het origineel is van Terence Trent D'arby.
Van hem postte ik toevallig vorige week een nummer.
En hoewel ik altijd een voorstander ben van originele versies, kies ik nu toch voor de versie van George Michael.
Omdat dat nu eenmaal mijn idool is.
En omdat ik zijn stem zo mooi vind in dit nummer.

Meer zwijmelen kan bij Marja.

zondag 9 maart 2014

Overwinnen (2)

Twee jaar geleden schreef ik deze *klik* WE-300. Een verhaal over een vrouw die na het lopen van de kidsrun vastbesloten was om een 5 kilometer te gaan lopen.

Inspiratiebron voor dit sterk gedramatiseerde verhaal was mijn lieve vriendin 'Kleine Tas'.
Klein is ze alleen van lijf. Ze is groot in daden.

We noemen haar alleen maar Kleine Tas om ons van elkaar te kunnen onderscheiden.
Zo'n 25 jaar geleden waren we al bevriend, en reden we na onze middelbare schooltijd op onze motoren in dezelfde motorclub.
Zij werd Kleine Tas, en ik Grote Tas. Omdat ik een kop groter ben dan haar.

De vriendschap is gebleven. De namen ook. Haar kinderen spreken me aan met Grote Tas :-).

Kleine Tas is een enorme steun voor me geweest. Eigenlijk al zolang ik haar ken. Maar ook vorig jaar, toen steun nodig was, was ze er voor me, en voor mijn schoonzus Annemiek.

En samen zetten we ons nu ook in voor No Guts No Glory.
Zij doneert, met haar knutselclub, veel moois voor 'No Presents No Glory'.
En samen rennen we nu ook rondjes op hardloopevenementen. In een No Guts No Glory hardloopshirt!

Vandaag heeft ze zichzelf weer overtroffen. Ze liep geen 5, maar 10 hele kilometers!
Kijk haar glimmen!



En wat was het een mooi en lekker loopje. Voorjaar! Warm! Blote benen! Korte mouwen! Heerlijk!

Als iemand ons als 15-jarige had verteld dat we als 40+ers ooit samen over een finishlijn van de City-Pier-City zouden lopen, hadden we hem vierkant uitgelachen. Maar wat is het mooi om óók dit moment te kunnen delen!



vrijdag 7 maart 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Dance Little Sister







Een aantal maanden geleden ben ik begonnen met de organisatie van een dance-event.

Dance4Glory! 

Samen met de sportschool waar ik sport en werk organiseren we een drie uur durende dansmarathon. De opbrengsten hiervan zullen ten goede komen aan No Guts No Glory.

In januari schreef ik er al een stukje over: *klik* 

Nu, een paar maanden verder is de organisatie rond. En wat vind ik het spannend. 
Allereerst natuurlijk het dansen zelf. Ik vind het écht moeilijk. Ik kan meekomen, maar ik blijf me erg ongemakkelijk en onzeker voelen. Maar ik merk wel dat er vooruitgang in zit. En vooral... ik ga er toch ook steeds meer plezier in krijgen.

Naast het dansen moet er nog van alles geregeld worden. Ik moet mensen om gunsten vragen. Ik moet mensen om diensten vragen. Ik moet mensen om aandacht vragen. En dat gedeelte geeft heel veel spanning, maar ook heel veel moed als ik van mensen medewerking krijg.

De organisatie is rond. De eerste inschrijvingen zijn binnen. De eerste sponsorbedragen worden binnengebracht! En ik kan nu alleen maar wachten. Tot het 21 maart is. Dan gaan we dansend de lente in. En tijdens het wachten word ik ook weer heen en weer geslingerd. Tussen buien met volledig gebrek aan (zelf)vertrouwen en stuiterend enthousiasme. 

Mijn grote zus, die vroeger altijd riep dat ik niet kon dansen is die avond ook van de partij. Ze danst niet mee. Maar ze bemant de kraam met spullen die verkocht worden voor No Guts No Glory.
En zo af en toe moedigt ze me aan. Via een whatsappie of via een berichtje op facebook: 
'Dance little Sister!' 





zaterdag 1 maart 2014

Zwijmelen op zaterdag: 't nuuwe liedje en 't ouwe liedje

Dat de Vastenavendavend in 't Krabbegat een geheel eigen karakter met vaste tradities heeft, daar schreef ik hier *klik* al eerder over. Hoe heerlijk is het om vandaag de Peperbus weer te mogen begroeten in de stad?



De carnavalskrakers die op de radio gedraaid worden, die hoor je hier niet.
De dweilbands spelen alleen maar uit het repertoire van de Bergse liedjes.
Ieder jaar wordt er een 'nuuw' liedje geschreven. Dus het 'rippetwaar' wordt steeds groter.

Vandaag trekken we de stad weer in. Gehuld in ons geddijntje.

Mijn lievelingsliedje is een oud liedje uit 1962: 'Ei lekk're dweil oe is't?'
Ik zal de tekst eronder zetten. Het dialect is nog mij ook nog niet eigen genoeg om alles te kunnen verstaan.




En a'k 't liedje n'oor
Dan mot me maske voor
Mè me gerdijn al is 't 'n bietje goor

refrein:

Ei lekkere dweil oe ist?
A'k jou was zou'k 's bukke
De Vastenavend-twist
Da's osse n'op oew ukke
Ginniemand aan de kant
Plek emme n'ommes zat
Want me n'ebbe n'impessant
Een stuk van Altere g'ad

't Is al 'n tijd geleeje
Ik g'lòòf al ellef jaar
Toen danste me n'as dweile
Zo leutig mè mekaar
Me n'adde toen de kans
Me ware éél wa mans
De Vastenavend-twist was onze dans

refrein




Me deeje niks as bukke
En lachte ons dan krom
Me danste n'op ons ukke
En viele wel's om

refrein

Mar da was gimmenestiek
Voor oewe rimmetiek
Da gong zo lekker mette dweilmeziek

refrein

Ik ben benieuwd of het 'nuuwe' liedje ook over een dikke 50 jaar nog net zo vaak gespeeld wordt.
Iets doet me vermoeden dat deze niet zo populair zal blijven.




Ei, wa d'is t'r gaande? Ei, wa doe t'r op?
Oor ik dèèr 'n nuuw geluid?
Is't 'n dòòve kwartel, 'n kiep mè zonder kop,
Of is't 'n flierefluit?

refrein

Rozegeur en zonneschijn, 
'n zuchje van 't Scheld
Fladder as 'n vlinder in 't vastenavendveld
M'n kop is in de wolleke a’k deur de strate zwier
Errem as de miere, mar 'n echte lentenier!

Ik eb 't voorjaar in m'n kop... 't voorjaar in m'n kop...

Ik eb 't voorjaar... 't voorjaar... in m'nne kop!


Ei, wa d'is t'r gaande? Ei, wa ruuk ik nouw?
Ang t'r ier wa d'in de lucht?
Is 't lentebloesem of de Spiertusschouw,
Of 'n verbòòje vrucht? 

refrein

Ei, wa d'is t'r gaande? Ei, wa doe t'r op?
Ruuk ik dèèr 'n nuuwe geur?
Zijn ’t motteballe, of tóch ’n koffiesjop,
Of is't 'n bellefleur? 

refrein


Onze burregemééster die is Frank en vrij
En ij ouw van de natuur.
IJ kreg in de lente, wie wit al wel in mei,
'n Bloeiend stadsbestuur!