zondag 30 november 2014

Zwijmelen op zaterdag: No Guts No Glory

Vrijdagavond ben ik met mijn zoon naar zijn eerste concert ever geweest.

Dat was best een beetje spannend.
Omdat hij nogal gauw last heeft van prikkels trekt hij dat soort dingen meestal niet zo lang.
'Leuke dingen' als een sinterklaasviering, een dagje efteling, een optreden van Ernst en Bobbie liepen vaak uit op een fiasco. Intussen hebben we ervan geleerd, en met het inbouwen van de nodige 'escapes' blijkt dat leuke, drukke dingen toch wel kunnen lukken. Het hoort bij de wereld die Autisme heet.

We hebben ook gemerkt dat hij zelf voor prikkelregulatie kiest voor stevige muziek. Als hij voelt dat zijn hoofd te vol is pakt hij zijn hoofdtelefoon en trekt hij zicht terug op een rustig plekje met zijn eigen muziek. Toen het op school een poosje niet goed ging had hij dit ook zo met de meester afgesproken.

Vrijdagavond dus. Feurengel. Een band die alleen maar muziek van Rammstein speelt.
Daar stonden we, met mijn broer, mijn neef en mijn zwager *klik*  bij een klein pop-podium in de stad. Hij heeft met een kleine onderbreking het hele concert gezien. We hebben, na het slotnummer 'Engel' elkaar gegroephugd, gewoon, omdat het zo fijn was dat we daar met elkaar waren. En we hebben genoten. Ik niet zozeer van de muziek, maar wel van het spektakel. En van mijn zoon die gewoon samen met zijn moeder wilde gaan rocken.

Toch plaats ik Rammestein of Feuerengel vandaag niet in de zwijmel.

Ik kies voor iets anders dat van de week voorbij kwam.

Er kwam op facebook een nummer voorbij van een dame, Andy, die een nummer had geschreven geïnspireerd op de stichting No Guts No Glory.

(Voor degenen die het niet weten, of de stichting niet kennen... ik zet me voor deze stichting in sinds ik deze heb leren kennen toen ze mijn schoonzusje Annemiek hielpen met haar onverzekerde kankerbehandelingen. Klik vooral even door naar de link.)

Hier het nummer waar het om gaat: http://vimeo.com/112822194
Ik vind dat het heel goed weergeeft waar No guts No Glory voor staat.

Volgende week wordt het helemaal spannend.
Dan gaat de campagne No Music No Glory van start.
De band 'Tiger Pilots' heeft speciaal voor No Guts No Glory een nummer geschreven.
Een paar weken gelden is er een clip gedraaid, die wordt nu gemonteerd, en dinsdagavond is de release.
Ik kan je verklappen.,. het is een vèt nummer. En dat allemaal met vrijwilligers en 0 euro budget!
Omdat het beleid van NGNG is dat iedere euro die binnenkomt besteed wordt aan de behandelingen van de begunstigden.
Mijn zwijmel voor volgende week staat dus al vast.

Oké, vooruit, om toch weer even terug te komen bij het begin van mijn blog ...
Voor wie wil, voor wie durft...






zaterdag 22 november 2014

Zwijmelen op zaterdag: All around each brace


Geen echte zwijmel vandaag.
Maar wel een youtubeje dat ik erg grappig vond.

Ik plaats hem, omdat ik me er eigenlijk vandaag bewust van was, dat we in de praktijk waar ik werk eigenlijk wel mooie dingen voor elkaar krijgen.
Met 'we' bedoel ik dan vooral de tandarts. En de assistentes. Maar ook alle collega's waaronder ikzelf die niet aan de stoel, of rechtstreeks aan de behandeling van de patiënten werken.

Er zijn maar weinig mensen die met plezier naar de tandarts gaan. Ik merk dat goed aan de balie. Door de zenuwen, of soms de angst kunnen mensen wat stuurs, wat stil of wat norsig reageren. Geeft niks. Ik snap het. En ik probeer daar altijd een beetje doorheen te kijken.

Maar vandaag was juist zo'n dag waarop veel positiefs voorbij kwam.

Er belde een meneer, die zei dat hij zo'n zin had om wat lekkers langs te brengen.
Hij vertelde: 'Vorig jaar kwam ik bij jullie binnen. Ik was bang, had al jaren mijn gebit verwaarloosd en ik schaamde me daarvoor. We hebben een heleboel gedaan dit jaar. Jullie hebben mijn vertrouwen gewonnen, en ik ben zo blij met hoe ik er nu bij loop! Met hoeveel zijn jullie vandaag? Ik ga nu naar de bakker'.

Er was een jongetje uit een instituut voor jongeren met ernstige gedragsproblematiek. Vaak zijn dat kinderen die thuis weinig meekrijgen over gebitsverzorging en voeding, vaak al jaren geen tandarts hebben gezien en vaak ook niet gemotiveerd zijn om hun gebit op te laten knappen. Ons doel is, om in de korte tijd dat ze in het instituut opgenomen zijn, toch zoveel mogelijk jongeren te helpen, zodat ze in ieder geval met een zo goed mogelijk opgeknapt gebit weer de wijde wereld in kunnen als ze het instituut verlaten. Er is nu tenminste iemand die erop let, dus laten we daar in godsnaam gebruik van maken.
Vandaag was daar dus dat jongetje. Met gaatjes. En hij wilde ze eigenlijk niet laten vullen.
De tandarts gaf uitleg en liet de keuze aan hem: 'Of je doet niks. Dan wordt het gat groter en dan wacht je tot je kiespijn hebt. Of we gaan het nu doen. En dan hoef je er eigenlijk niks van te voelen'.
' Moet ik dan verdoving krijgen' vroeg de jongen?
' Nou', zei de tandarts, ' je moet niks. Ik geef je de keuze'.
'Goh', zei de jongen. ' U bent de eerste die iets uitlegt en niet zegt dat ik iets moet, maar die me zelf laat kiezen. Ik denk dat ik het maar doe.'

Mooi hè?

Ik sloot de dag af met een patiënte die zich al heel lang 'verheugde' op haar nieuwe brug.
Stralend stond ze na de behandeling voor m'n balie. Ze vroeg: 'Vind je het niet prachtig geworden, Natas?'
Ik kon niet zeggen welke tanden van haarzelf of nieuw geplaatst waren, dus ja... het was prachtig. Maar het allermooiste vond ik haar ogen die straalden.
En daar mocht ik het weekend mee in.

Dus daarom... een tandartsliedje. Vrij naar 'All about that bass' van Meghan Trainor.
Omdat we met elkaar eigenlijk wel gewoon heel mooi werk doen!

zaterdag 15 november 2014

Zwijmelen op Zaterdag: Groot Hart

Gisteravond waren we met een groepje vrienden naar een optreden van De Dijk.
En het werd een heerlijke avond.
Veel gelachen, veel pintjes bier, fijne muziek en ja... zelfs gedanst.
En dat laatste gebeurt alleen maar als ik écht een fijne avond heb.

Gisteravond heb ik zanger Huub van der Lubbe bestempeld als de Nederlander met het hoogste Joe Cocker gehalte. Het was jammer dat zijn teksten slecht doorkwamen in de zaal, maar zijn band maakte alles goed. Acht man stonden er op het podium.

Ze sloten af met Groot Hart. Een echte meezinger.
Zingt u ook even mee?
Het refreintje is echt heel eenvoudig!


zaterdag 8 november 2014

Wat ik met oude placemats moet?


Dit dus.

Ik gebruik ze als vulling voor het maken van broodmandjes.

Het lijkt saai, steeds hetzelfde maken. Maar het leuke is dat je er steeds meer handigheid in krijgt. En dat het door andere stoffen toch weer steeds een heel verschillend resultaat geeft.

Zo gevuld met wat ontbijtspulletjes had ik een leuk kadootje voor een vriendin.



En deze was op bestelling. De opbrengsten hiervan maak ik over aan No Guts No Glory




Dit was ook een bestelling. Hij miste nog iets. Dus leukte ik hem op met een kralenhangertje en wat lintjes. 


En hier zijn er inmiddels twee van verkocht. Zo leuk... die geisha-stof.



Het de plastic placemats geven precies de juiste stevigheid en is makkelijk op maat te knippen.
Maar van de week was ik ineens door mijn voorraad oude placemats heen. Met één oproepje op facebook was het opgelost. De brievenbus stroomde vol, en overal waar ik op bezoek kwam werden oude placemats aangedragen :-). 

Aan weerszijden van het plastic leg ik dan een laagje dikke molton. Dan voelt het lekker zacht aan. Heel belangrijk voor een broodmandjes :-). De molton kreeg ik ook weer gedoneerd door een dame van de naailes. 

Intussen heb ik ook wat haaknaaldenhoesjes gemaakt:


Vier verkocht ik er maar liefst deze week. 
Beetje druk, beetje veel. Maar wel heel gaaf dat ik zo én mensen blij kan maken met iets moois, en ook nog eens bij kan dragen aan NGNG. 

Ik vind het fijn om te merken dat mensen het vertrouwen hebben om iets te bestellen bij me. En ik vind het fijn dat mensen ook zo snel reageren op een oproepje om materiaal. En ik vind het heerlijk om met de stoffen bezig te zijn. Maar het allerleukste is het eindbedrag dat ik maandelijks naar NGNG mag overmaken :-).

https://www.facebook.com/nopresentsnoglory
https://twitter.com/natasja_npng
instagram: nopresentsnoglory


Zwijmelen op zaterdag: Born to Run

Zaterdagmorgen... zwijmelmorgen.
Maar vooral ook hardloopmorgen!

Ik ben weg. Ik mag weer los. Lekker een stukje hollen, met mijn loopmaatjes in het bos.




zaterdag 1 november 2014

Zwijmelen op Zaterdag: AS



Met je idool in 1 kamer zijn lijkt me leuk.

Maar wat nou als de ruimte gevuld zou zijn met 100 George Michaels?

Poeh, heej... !