vrijdag 30 oktober 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Leaving me now






We hebben een reebokje in de buurt dat denkt dat hij een koe is.
Hij is waarschijnlijk verstoten door zijn moeder en hij heeft aansluiting gevonden bij een kudde koeien.
Hij gedraagt zich echt als een koe. Hij graast de hele dag gras, hij is niet schuw en hij hobbelt lekker met de kudde mee.



Vorige week kwam dit item voorbij bij vroege vogels op de televisie *klik* zie 9min25*.
Vandaag ging ik met mijn buurvrouw, gewapend met verrekijker en telelens op pad om te kijken of we hem konden spotten. Nou, die verrekijker die hadden we wel thuis kunnen laten.
Van dichtbij hebben we we wel anderhalf naar het bokje en de kudde staan kijken en foto's staan maken. Echt... een kudde grazende koeien heeft hetzelfde rustgevende effect als een aquarium. Je wordt helemaal zen als je er lang genoeg naar kijkt!



Het sneue is...
De koeien staan tot 1 november in de wei.
Dan komt de boer ze halen om op stal te gaan.
En dan? Dan is het reebokje voor de tweede keer in zijn leven wees.
Hij zal niet meegaan naar de stal en hij zal er weer alleen voor staan.



Ik hoop dat hij het redt zo in zijn uppie.
Hij zal het bos weer intrekken en weer blaadjes van de bomen gaan eten. Zoals het heurt.
Maar zal hij het redden? Zeker nu hij zo niet schuw is voor mensen?



Ik wou dat ik hem kon waarschuwen vanmiddag voor het naderende onheil, zodat hij met de koeien iets kon bedenken om de boer te sabotteren.
Ik wou dat ik de boer kon vragen om de koeien nog wat weekjes in de wei te laten.
Ik wou dat ik een plannetje kon smeden zodat het leven van het bokje niet overhoop gegooid zou worden.

Wat past hier beter bij dan een zwijmelliedje over liefde en verlaten?


Meer zwijmelen/meezwijmelen? Kijk bij Marja

dinsdag 27 oktober 2015

Hoe de week van Tas was (3)

Het is alweer dinsdag. Tijd voor mijn wekelijkse update.

Ik wil de mensen bedanken die vanuit verschillende hoeken hebben gereageerd op mijn stukje over de sclerodermie vorige week. Soms een tip, soms een hart onder de riem. Maar ik ben wel weer wat wijzer geworden. Bedankt daarvoor.

De week begon vorige week dinsdag met een somber loopje. Wat een verschil met het zonnige weer van vandaag!
Maar... met wat doorbijten de loop weer met een kilometer verlengd.
Ik merk dat de conditie steeds wat beter wordt en dat de verstevigende core-trainingen van de laatste weken het lopen ook positief beïnvloeden.

Plaatje van onderweg. Uitzicht op de haven van Antwerpen.

Op woensdag was het weer naailes.
Ik zit nog steeds volop in de kraamcadeau's.



Voor de babyshower van mijn schoonzus (zie zondag) maakte ik een tutteldoekje en een slabbetje.
Supergave stof heb ik hiervoor gescoord. Een verschoonmatje is in de maak. Ik moet opschieten want we weten nu dat de baby (joehoe! een nichtje !!!!)  in week 38 wordt gehaald.



Van donderdag op vrijdag had ik het rijk alleen. Althans... de kinderen waren gewoon thuis hoor, maar Mr.C. ging naar het vakantiehuisje om het halletje nog van een laatste laag witsel te voorzien.
Tijd genoeg om even meters te maken in een boek waar ik heel graag in door wilde lezen.
Het is voor sommigen misschien een vaag onderwerp maar voor mij eigenlijk zo logisch als het maar zijn kan. Het boek heet Ki, kracht van binnenuit (Hans Peter Roel).


Het is geen literair hoogstandje maar het leest als een trein.
Kort samengevat: als je je richt op je Ki-punt (zo'n 3 centimeter onder je navel) en daar de levensenergie door laat stromen, dan kan je meer dan je denkt.
Al lezende en googelend kwam ik erachter dat ik het begrip niet voor het eerst hoorde.
De Boeddhisten noemen het Ki. De Chinezen Chi. In de yoga is het je sacrale chakra. Bij de cranio-sacraal therapeut ben ik verschillende elementen van Ki ook al eens tegen gekomen.

Vrijdagmiddag ging ik lekker met mijn vriendin naar de sauna.
Zonder foto.
Genoten van het badderen, de dompelbaden, lekker eten,een wijntje en vooral veel kletsen. Vroeger woonden we tegenover elkaar en spraken we elkaar meerdere malen per week. Nu nog maar een paar keer per jaar. Het was fijn en we hebben afgesproken dat we dit gewoon een paar keer per jaar gaan herhalen.
Zo'n saunadagje is altijd net een korte vakantie.

Zaterdagmiddag maakte ik een kraamcadeau voor de dochter van een vriendin, passend bij haar eerdere bestelling.


Op haar verzoek maakte ik een verschoonmatje. Voor het goede doel, voor No Guts No Glory.
Als extraatje maakte ik voor haar een tutteldoekje en een slabbetje erbij. 







Wat is het toch altijd heerlijk om even te snuffelen aan zo'n lieve kleine baby!

In de avond besloot ik de Ki toe te passen in mijn dagelijkse buikspiertraining.
Sinds twee maanden doe ik samen met mijn vriendin Kleine Tas, mee aan verschillende 'challanges'. Vorige maand hadden we de 'Plank'-challenge en nu dus de Abb-challenge.
Via facebook krijgen we dagelijks door wat we moeten trainen. Bij de plank was het opbouwend van 20 seconden planken naar 5 minuten planken.
Nu doen we bijna dagelijks een circuitje van verschillende buikspieroefeningen. Zelf breiden we het wat uit met wat oefeningen voor de armen. Via whatsapp weten we elkaar dagelijks te motiveren.



Het was heel bijzonder.
De series oefeningen werden de afgelopen weken langer en zwaarder en hijgend en puffend voltooide ik mijn series. Uiteindelijk werd het te zwaar en moest ik de oefeningen in etappes hakken.
Terwijl ik focuste op mijn Ki jaste ik  deze avond in één keer 105 sit-ups, 160 crunches, 60 leg-raises en 95 seconden plank eruit. Hatseflats! Ik wil niet zeggen dat het zonder moeite ging maar het ging wel makkelijker dan de dagen ervoor. Maf hè? Of eigenlijk ook niet...

Zondag was de babyshower voor mijn schoonzusje.
Een tafel vol hapjes, veel cadeau's en een middag vol gezelligheid.
Maar vooral een prachtige taart gemaakt door een vriendin van mijn schoonzus.



En maandagavond was ik moe van het drukke weekend en de ritten naar boven de rivieren. Dat autorijden kost me altijd ontzettend veel energie. Misschien moet ik tijdens het autorijden ook meer in mijn Ki gaan zitten :-).
Het was een drukke dag op de praktijk. Ik ging op tijd naar bed en nog voordat ik een paar bladzijdes verder had gelezen in Ki, vielen mijn ogen al dicht. Ook wel eens lekker zo'n lange nacht!

zaterdag 24 oktober 2015

Zwijmelen op zaterdag: Hello

De nieuwe van Adele.
Fijn om weer van haar te horen.
Wat een stem!


Meer zwijmelen/meezwijmelen? Kijk bij Marja!

dinsdag 20 oktober 2015

Hoe de week van Tas was (2)

Het is weer dinsdag.
Tijd voor mijn wekelijkse overzicht.

De week begon wat minder fijn.

Vorige week dinsdag bracht ik weer eens een bezoekje aan de dermatoloog.
Twee jaar geleden was ik daar vanwege het plotseling verschijnen van bruine plekken op mijn buik.

De arts stelde de diagnose op Sclerodermie.
Het is een verbinweefseling van de huid. De verschijnselen worden ook wel 'Morphea' genoemd.
Er zijn twee varianten en gelukkig heb ik de goede.
De variant die je niet wil hebben is de Systemische Sclerodermie. Die gaat op je organen zitten met alle gevolgen van dien.
De variant die ik heb betreft alleen de huid. Oorzaak onbekend. Verloop niet te voorspellen.

Ik werd op dat moment naar huis gestuurd met een tube hormoonzalf voor als er nieuwe plekken zouden ontstaan. Verdere therapie was alleen aan de orde als het zich ernstig zou uitbreiden.
En dan hebben we het over intensieve lichttherapie, gedurende twaalf weken, meerdere malen per week in een ziekenhuis in het midden van het land (hoe ga je dat in hemelsnaam doen met een fulltime baan en een gezin als je in het zuiden van het land woont #missionimpossible) of heftige ontstekingsremmers. En dan zijn de resultaten niet altijd even goed.

Maar ja... de plekken bleven zich uitbreiden. Intussen zitten mijn buik, rug en borsten ook vol met 'Morphea' en lijkt het langzaam omhoog te kruipen. Toen er onlangs een plek in mijn nek verscheen vond ik het minder leuk worden. Maar dan nog... vind ik het zo erg dat ik er die therapie voor over heb?

De dermatoloog snapte gelukkig mijn probleem. De nieuwe plekken zijn a-typisch voor het ziektebeeld, dus ze twijfelde aan de diagnose en ze wilde de dermatologen in het Academisch Ziekenhuis in Leiden mee laten kijken.

Dus nu heb ik over een paar weken een afspraak op  de 'Licht-poli'.
Aan de ene kant vind ik het fijn dat er iemand mee gaat kijken, maar ik vond het ook wel heel vervelend dat het nu dus 'ernstig genoeg' is om therapie te overwegen.

Ik ga hier dus geen foto van plaatsen. Maar als je op deze link *klikt* heb je een beetje een idee van hoe mijn lijf er nu uitziet.

Het is een vrij zeldzame ziekte dus mocht er iemand zijn die hier ervaring mee heeft en je wil het delen... heel graag!

Op woensdagavond ging ik weer lekker een avondje naaien.
Tutteldoekjes. Voor de verandering.
Naailes noemen we het. Maar iets leren doe ik al jaren niet meer.
Ik heb geen zin in ingewikkelde dingen en ik vind het leuker om kleine dingetjes te naaien voor No Presents No Glory.

Zelfs de kleinste stukjes stof worden verwerkt in een tutteldoekje!



Op donderdag bedolf ik me onder de gordijnen.
Ik had op zolder nog oude gordijnen liggen die misschien wel in het vakantiehuisje zouden passen en mooi zouden staan.
Natuurlijk waren ze niet op maat en had ik er in het verleden al eens flink in zitten knippen en alle gordijnehaken er ooit eens uitgesloopt, maar met wat kunst en vliegwerk zou het goed moeten komen.
Mr.C. deed het rekenwerk en hielp zelfs met het lostarnen van de naden! Wat een heerlijke man heb ik hè?



Vrijdagmiddag wilde mijn prulleke haar verjaardagscadeau gaan verzilveren. Ze had een Fashioncheque gekregen.
Er waren maar 3 winkels in de stad met kleding in haar maat waar ze die cheque kon besteden. Ik had er een hard hoofd in dat we zouden slagen. Maar gelukkig paste ze in een 'volwassen winkel' al in de kleinste damesmaat.
Ze had die avond een Black&White party op school. Ze wilde én een warme trui, én een nieuwe broek, én iets nieuws voor het feest. En eigenlijk zijn we heel goed geslaagd.
We hebben gezellig gelunched bij de Hema (met dank aan de postcodeloterij) maar het allermooiste was haar glunderende koppie toen ze het jurkje voor het feest paste! Zeg dan maar eens dat ze hem niet mag kopen omdat hij eigenlijk boven het budget gaat...

Met pijn in mijn hart liet ik ze die avond gaan. Te jong. Te klein. Te kwetsbaar. Te mooi.
Maar ze hebben het heerlijk gehad!

(Het vriendinnetje heb ik even heel oneerbiedig van de foto geknipt. Ik weet niet of ze wel op mijn blog wil).


Zaterdag heb ik in ons vakantiehuisje een groot deel van de dag verder genaaid aan de gordijnen. Ik heb het harde werken wel even onderbroken voor een hardlooprondje door de duinen.
Ik vind het zo mooi hè, die combi van het blauw/groen met de oranje besjes!


En och... ik heb ook de bollen in de grond gezet. Toen mijn schoonmoeder in maart overleed stonden er allemaal potten met Narcissen te bloeien op het terras. Ik heb ze gedroogd en bewaard. En ik hoop zo dat ze in het voorjaar weer bloemen zullen geven... 

Het is trouwens écht zwaar werken met die lange zware lappen en zitten en knippen en spelden op de grond. Mr. C. moest nog even naar de winkel omdat ik nèt vier gordijnhaken tekort kwam.
Hij was daar een primeur. In het behoudende gereformeerde Ouddorp hadden ze nog nooit een man in de fourniturenwinkel gehad die zelfstandig, zonder zijn vrouw, gordijnhaken ging kopen. Haha!

Uiteindelijk om even voor twaalven hingen ze voor het raam. Trots op en blij mee.



O, en hoe vinden jullie de 'Birdfeeder' die ik kocht voor de vogeltjes bij ons huisje?
Als we niet kijken komen ze stiekem zaadjes pikken.
En als we wel kijken, komen ze niet...
Stelletje schijtlijsters...



Zondag kwamen onze oude buurtjes op bezoek. Leuk, dat we na al die jaren nog net zo'n fijn contact hebben als 8 jaar geleden. uitgebreid gewandeld op een grijs strand. Jammer dat de zon net weg was, maar wat was het lekker en gezellig!




En gisteren (maandag) slaagde ik voor mijn BHV (bedrijfshulpverlener).
Dat vind ik heel fijn! De cursus betrof EHBO en Brandveiligheid.

Vroeger, toen ik nog verpleegkundige was, wist ik altijd precies wat ik zou moeten doen in een noodsituatie en dat gaf een gerust gevoel. In de loop der jaren is er veel veranderd en was ik veel vergeten. Ik hoop het allemaal nooit nodig te hebben maar ik ben blij dat ik nu ook weet wat ik met het AED-apparaat moet doen, dat bij mijn buurvrouw buiten aan de muur hangt.

Tip van brandweerman Flip:
Wist u dat tegenwoordig de meeste branden onstaan door oververhitting van laptops? Kinderen zijn iets aan het down-loaden, moeten ineens eten, of ineens naar school en vergeten hem uit te zetten. Of met vergeet het voor het slapen gaan.
Vervolgens staat zo'n ding de hele dag of nacht te draaien en warmte te genereren. Misschien ook nog eens lekker op een dekbed, waar hij zijn warmte helemaal niet kwijt kan.

Zijn dringende advies: Ja, uitzetten dus. Maar plaats ook rookmelders in de slaapkamers.
Ik heb ze wel in huis, maar na de verhalen van de brandweerman ga ik ze zéker ook op de slaapkamers ophangen!

vrijdag 16 oktober 2015

Zwijmelen op zaterdag: Try

Pink.

Had ik die ooit al eens in de zwijmel geplaatst?
Ik dacht het wel, maar ik kon het niet terugvinden.

Ik ben fan.
Een prachtige vrouw.
Een mooie stem.
Een heel mooi lijf.
Een wereldperformer.
En leuk haar.

Het is één van de artiesten die op mijn verlanglijstje staan om ooit live te zien optreden.

Try vind ik een heel mooi en inspirerend nummer.
En jeetje... wat een optreden dit.
Ga er maar aan staan, zulke acrobatische toeren uithalen en ook nog eens blijven zingen.



Meer zwijmelen / meezwijmelen? Kijk bij Marja!

woensdag 14 oktober 2015

Hoe de week van Tas was...


Omdat korte blogjes niet meer werken (lang leve het tijdgebrek) ga ik eens kijken of het werkt als ik de week ga samenvatten.
Dan kan ik in één blog vertellen hoe de week van Tas was.
En dan zijn degenen die het willen weten in één blogje op de hoogte.

Dinsdag
Mijn vaste vrije dag.
Wat huishouden, wat afspraken, wat sporten.
De dag is altijd gauw gevuld.

Ik legde de laatste hand aan mijn pimp-project.
Een aftands Ikea-setje werd weer een vrolijk geheel.
K3 dacht ik.
Zoonlief zei regenboog.
Gay-Pride maakte Janneke ervan.
Wat het ook is... helaas heb ik geen peuters meer in huis, en gaat hij Marktplaats op.




In de middag rijdt Janneke altijd paard op de manege in het bos.
Omdat ik nogal een kneus ben in gesprekjes met andere wachtende vaders en moeders over de koetjes en de kalfjes, of in dit geval misschien eerder over de paardjes en de veulentjes, verstop ik me meestal achter een boek, de krant of in het bos.
Dat bos, dat was geweldig deze middag.
De zon kwam erbij en ik zag zoveel paddestoelen!
Ik keek mijn ogen uit.






Woensdag
Naailes.
Al jaren vaste prik.
Ik heb momenteel zoveel zwangere dames in mijn famile/vrienden-/kennissenkring dat ik de cadeautjes niet bij kan naaien.
Tel daarbij de bestellingen voor No Guts No Glory op... de machine draait overuren.
Leuk, maar ik moet ervoor oppassen dat ik geen stress krijg van het aantal wachtenden.

Niet alles heb ik in 1 naailes gemaakt hoor... was dat maar waar!
Maar ik heb wel weer mooi wat projecten af kunnen ronden deze week.

Twee sets slabbetjes.




En een stapel tutteldoekjes.



Donderdag
Op donderdag maakte ik kennis met het UWV.
Stom.
Helaas is één van mijn werkgevers over de kop gegaan.
Buiten het feit dat ik nu een behoorlijk deel van mijn inkomen mis, mis ik ook een hele leuke baan en fijne collega's.
Gelukkig dat het UWV er is... tot nu toe ben ik goed geholpen en lijkt het erop dat het allemaal prima wordt afgehandeld.

Vrijdag
High-Wine werd High-Fris.

Je moet er wat voor over hebben om met familie te kunnen borrelen.
Omdat manlief in het vakantiehuisje aan het klussen was, moesten de kinderen mee op pad en werd het een hele logeerpartij.
Vrijdagmiddag werd de wagen volgeladen met luchtbedden en vertrokken we naar mijn zus. Bijna anderhalf uur rijden verderop... Vandaar uit reden we nog een klein uurtje door naar het geboortedorp van mijn moeder om een High -Wine te doen met mijn tantes, nichtjes en alles wat vrouwelijk is en in de loop van de jaren bij de familie aan is komen waaien. Zo gezellig!
Helaas was ik de Bob en kon ik niet eens genieten van de wijntjes. Ondanks dat was het een supergezellig avondje.




Zaterdag
Een beetje brak van de korte nacht reden we door naar het volgende logeeradres. Mr.C. was met zijn broer een week lang wezen klussen in het vakantiehuisje.
Nicotinegeel is vervangen door roomwit. Alles is weer helder en fris.
Of het nodig was? Ja... als er in vroeger jaren om een kast heen gesausd is kan je wel stellen dat het een verbetering is als je er een kwast langs haalt.



Nog niet alles is af, maar we zijn echt al heel ver!

Zondag
Mijn vriendin Kleine Tas kwam op bezoek. Wilde ons mooie vakantiehuisje nu wel eens met eigen ogen zien. We hebben ons gelaafd aan de zon en weer eens ouderwets bijgekletst! Zo kostbaar, zulke fijne uurtjes met een lieve vriendin!






Maandag
Onze internationale loop! Inmiddels een traditie.
Heerlijk gelopen op de Putse Kermisloop. Koud, maar droog en heerlijk loopweer. En wat een sfeertje daar altijd! Het is één van mijn favoriete loopjes.
En omdat het parcours deels over Belgisch grondgebied gaat noemen mijn vriendin S. en ik dit onze jaarlijkse internationale wedstrijd!
Hier een na-foto. In zwartwit. Dan lijken onze hoofden niet zo rood!
En 34 minuten over 5 kilometer is gezien de loopfrequentie en het aantal kilo's overgewicht helemaal niet slecht voor ons doen!



zaterdag 3 oktober 2015

Zwijmelen op Zaterdag: Weet je wat pas stinkt?

Hoe zit dat eigenlijk als je nieuwslezer (m/v) bent?
Word je dan geacht klakkeloos alles voor te lezen wat er op je blaadje staat?
Of schrijf je je blaadjes zelf vol en lees je op wat jij geschreven hebt?
Wie bepaalt wat nieuwswaarde heeft? De redactie natuurlijk. Maar in hoeverre heb jij daar zelf een stem in? Ben je samen met de redactie degene die bepaalt welke woorden straks je strot uit moeten komen in de eerste minuten na het hele uur?

Gisteren in de auto kwam het volgende nieuws voorbij.
Ik weet de woorden niet precies te citeren, maar de strekking was dat er in Nijmegen een aantal vluchtelingen was weggelopen uit het opvangkamp. Ze vonden het er stinken.
Echt hè? Een verdere nuance werd er niet bij vermeld.
In het volgende uur kwam het bericht nog een keer voorbij, met de toevoeging dat de asielzoekers weer waren teruggebracht door de politie.
En weer werd erbij vermeld dat ze waren weggelopen omdat ze het er vonden stinken.

Waarom heeft dit nieuwswaarde? Waarom wordt juist dit, van alles wat er op de wereld gebeurt, vermeld in het nieuws? En waarom zo ongenuanceerd in deze woorden?

Ik weet wel waarom hoor. Het is vast omdat dan half Nederland weer kan roeptoeteren dat het ondankbare honden zijn. Dat er weer een politicus 'zie je wel, stank voor dank' kan roepen. Dat er vervolgens weer nieuws gecreëerd wordt omdat er iemand iets gezegd heeft over vluchtelingen en ondankbaarheid.

En weet je?
Ik kan het me gewoon voorstellen dat je wegloopt. Sterker nog... ik denk dat ik hetzelfde zou doen.

Stel.
Ik kan het me bijna niet voorstellen, maar stel.
Je woont in een land waar het allemaal niet zo goed gaat. Ik kan de scenario's beschrijven, maar iedereen weet wat er in de wereld gebeurt.
Er worden je gouden bergen beloofd door verkeerde figuren: 'Ik kan je naar Europa brengen. Daar kom je bij een loket, daar krijg je geld, een huis, een auto, een baan en een Rolex'.
Thuis is het ook niks, dus je schraapt je laatste spaargeld bij elkaar en je vertrekt met je gezin. Zie je het voor je? Niet zij? Maar jij. Jij met misschien wel je partner en je kinderen.
Of ik. Ik met Mr.C., met Jip van 15 en met mijn Prulleke van 12.
Dan ben ik nog in de gelukkige omstandigheid dat ze dingen nog redelijk kunnen begrijpen en dat ik ze niet hoef te dragen.
Nog voordat je het land uit bent blijkt dat je vreselijk bent geflest. De helft van je poen is al op voordat je überhaupt de grens bereikt hebt en dan ben je nog niet eens bij de kust waar je de overtocht zal maken.
Die overtocht, daar kan ik me al helemaal geen voorstelling bij maken, hoe vreselijk dat moet zijn. Hoe bang we zouden zijn en wat we tegen de kinderen zouden moeten zeggen om het vertrouwen in ons als ouders te blijven houden. Ze zien immers ook de angst van jou en je partner.

Na een reis van dagen, misschien wel weken, word je opgevangen in een tentenkamp. Geen loket, waar je een huis, een baan, een auto, geld en een Rolex krijgt. En je moet dankbaar zijn voor alles wat je krijgt.
Je bent ook dankbaar voor alles wat je krijgt. Ik zou ontzettend dankbaar zijn voor elke hap eten en elk glas water. Denk ik...

Maar stel nou hè? Je bent moe na zo'n reis. Je bent bekaf, gedesillusioneerd en verdrietig om alles wat je kwijt bent.
Je hebt een zoon bij je die weliswaar al 15 is, maar wat moeite heeft met veranderingen en niet te hanteren is bij overprikkeling.
Dan zit je met een paar honderd man en een overschot aan prikkels waar je je niet voor af kunt sluiten in zo'n kamp. En bovendien hangt er ook nog eens een verschrikkelijke stank, met al die mensen bij elkaar.
De kans is heel groot dat ik tegen mijn man zou zeggen: weet je wat, ik blijf wel hier met onze jongste. Het is mooi weer, het is weliswaar koud vannacht, maar droog. Neem lekker je deken mee, kleed je zo warm mogelijk aan, een zoek een rustig plekje waar je samen de nacht door kunt brengen. Morgen zien we elkaar wel weer.

Ik kan me zo goed voorstellen dat ik zou kiezen voor iets anders dan de situatie waarin ik terecht ben gekomen. Ben ik dan ondankbaar?
Nee. Ik maak het beste van de situatie.

En vervolgens word je een item in het nieuwsbericht, en wordt er verteld dat je wegloopt omdat het stinkt.
Ik snap echt niet waarom een nieuwsbericht zo zonder nuance zo gebracht moet worden.
Ik word hier pislink van.

Weet je wat pas stinkt?
Stemmingmakerij!


En na publicatie werd me verweten dat de zaterdagse zwijmel werd gemist. Met de tip voor deze muziek erbij. Bedankt zus, voor het meedenken.
Paradijs. Van de Nijmeegse Frank Boeijen...