vrijdag 27 mei 2016

Zwijmelen op zaterdag: Satisfaction

Vanavond zat ik samen met Janneke een beetje op de bank te hangen. Met een half oog keek ik naar de tv, en met een half oog keek ik mee naar de filmpjes die ze op haar Ipad zat te kijken.

Oh, zei ze... mama, weet je wat ik vaak kijk? Satisfying video's!

Ik snapte helemaal waarom ze daarnaar keek.
Wat is dat fijn om naar te kijken.
Ik denk dat we wel een uur verspeeld hebben aan satisfying video's kijken.
Heerlijk en rustgevend tijdverdrijf na een dag met een troubled mind.

Oké... ik kan me voorstellen dat je géén idee hebt waar ik het over heb.
Kijk mee en geniet!











Echt hè? Er is er één met een label hier in huis, maar ik vraag me weleens af wie hier nou eigenlijk de grootste autist is ;-) .


Het liedje hierbij kun je vast wel raden! 




dinsdag 24 mei 2016

Hoe de week van Tas was (23)

Gelukkig is de jeuk inmiddels over, maar wat had ik het slecht begin vorige week. 
In Ouddorp was ik 's avonds tijdens een potje badminton door muggen in mijn benen gestoken. 
Wat volgde waren dikke schijven onder mijn huid en jeuk die van zaterdag tot woensdag duurde. 
Ik werd er gek van. 
Dinsdag heb ik van ellende maar een afspraak bij de huisarts gemaakt. Ik schaamde me een beetje om voor een beetje jeuk naar de dokter te gaan, maar eigenlijk viel dit voor mij wel onder de noemer 'niet te harden, zoveel jeuk'. 
Gelukkig lachte de dokter me niet uit. Een allergische reactie was het. Hij schreef een zalfje voor, adviseerde me om wat allergiepillen te kopen bij de drogist en omdat ik er toch was bracht ik ook het eczeem op mijn ooglid ter sprake. Bultig door de muggen en make-uploos vanwege de eczeem voelde ik me er de afgelopen week niet charmanter door. 
Je begrijpt... zonder foto's dus. 

En ik won een leuke prijs! 
Via Breg Blogt deed ik mee aan een winactie. En hoera! Ik mocht een paar schoenen uitkiezen bij Sacha Shoes voor maximaal 130 euro. Was dat even welkom! 
Met Janneke ging ik vrijdagmiddag naar de stenen winkel om de leukste schoenen die ik op de site had gezien even in het echt te passen. De hippe sneakers die ik zag pasten niet bij mij, zei Janneke. De slippers waren te goedkoop (en ik mocht maar 1 paar kiezen), dus heb ik voor praktisch gekozen en ik nam een paar cowboylaarzen (à €129,99 haha!) waar ik ook de winter nog mee door kan. Dit zijn ze geworden! 




In Ouddorp hebben we dit weekend weer hard gewerkt in de tuin.
De laurierhaag die ik in maart (met de hand!) begon te snoeien is aan de buitenkant klaar. 
Nu de tuinkant nog. 


Er stond nog een loos haagje dat om moest.


Ik plantte wat lavendel op een plekje dat door mijn schoonzus gras en onkruidvrij is gemaakt en ik hoop dat ze op deze plek voldoende zon krijgen om te kunnen groeien. Het is een beetje een schaduwplekje. Binnenkort wordt er een grote boom getopt waardoor ze waarschijnlijk wel meer zon zullen krijgen. 




En we genoten van de bloeiende Rhododendrons. Vorig jaar hadden we de bloei gemist omdat we er in de weken dat ze bloeiden nèt niet waren. Ze stonden nu nog net niet in volle bloei, maar ik vond ze prachtig.




In de vrije avonduurtjes maakte ik een bestelling. Deze stof had ik al lang liggen, maar nog geen bestemming voor gevonden. Ik vind het schort zo superschattig gevonden. Ik had nog even ruzie (en lees stress) met de drukkertjes en mijn nieuwe drukkertjestang, maar we zijn er achter hoor. Ik moet dat gewoon door Mr. C. laten doen. Je moet er zo ontiegelijk veel kracht bij zetten en als ze niet strak genoeg zitten, dan klikken ze niet. Probleem opgelost. 



Vandaag was ik weer helemaal in mijn nopjes met mijn nieuwe Baby-bandana's. 
Mijn überschattige, kleine, kwijlende nichtje was van de week bij ons, en die had zo'n leuk Bandana-slabbetje aan. Ik heb het slabbetje nagetekend, maar kwam er niet helemaal uit. De bovenste stof moest boller zijn dan de onderste laag, maar hoe teken je dat?
Mr.C. zag met zijn timmermansoog al direct dat mijn eerste ontwerp niet ging werken. Dat had ik ook al gedacht, maar hoe dan wel? Mr. C. geloofde nooit dat ik een platte stof bol ging krijgen, maar ik wist dat het zou moeten kunnen. 

Uiteindelijk had ik een Eureka-moment. De extra stof moest ik uit de breedte halen. En als je iets breder maakt naar de zijkanten, dan wordt de lijn aan de zijkant korter, dus dat moet je er uiteindelijk bovenaan weer bij tekenen. 



Je ziet het aan de chaos op tafel: het was een hele puzzel. 



Maar het proefmodelletje bleek te werken.



En dit was dan mijn eerste exemplaar. Gemaakt van een stofje dat ik nog had liggen van van toen Jip een kleuter was. Niet verder vertellen hoor... Ik doe gewoon alsof de stof nog steeds hip is!



Er liggen nog genoeg lapjes om hier ook weer eindeloos mee te variëren, dus ik hoef me nog steeds niet te vervelen de komende tijd.



zaterdag 21 mei 2016

Zwijmelen op Zaterdag: The Caterpillar

Mijn dochter is gek op moestuintjes.
Niet dat we er een hebben, maar ze zegt altijd, als we langs een stukje land rijden, dat ze dat stukje later wel wil kopen voor haar moestuin. En nog beter is het als het stukje land groot genoeg is om er ook nog een paardje op kwijt te kunnen.
Voorlopig moestuinieren we maar in potten.
En ik weet eigenlijk niet wie het leuker vindt, zij of ik.
Maar ik geniet van het dagelijkse gezamenlijke rondje langs onze plantjes.

Van de week zagen we dat de broccoli het zwaar had.
De blaadjes werden opgevreten. Het zachte blad was verdwenen en er stonden alleen nog maar nerfjes overeind. Vandaag waren bij gebrek aan beter ook de kleine nerfjes verdwenen.


We hadden van de week al staan kijken of we de boosdoener konden vinden, maar we zagen geen rupsjes of slakken in de pot of in de plantjes zitten.
Vandaag keken we wat beter. En warempel...
Goed gecamoufleerd, in exact dezelfde kleur als de broccoliblaadjes en keurig in de lengte van de bladnerf verstopt zagen we een rups zitten. Prachtig eigenlijk... dat een rupsje zich zo goed kan verstoppen. Toen we wisten waar we naar moesten kijken hebben we 7 rupsjes kunnen vinden. Ze verdwenen over de schutting in de poort en ik vrees dat ze, volgens the circle of life, nu vogelvoer zijn geworden.
Wie ziet 'm zitten?



Kennen jullie het verschijnsel, dat je bij het zien van iets gelijk een liedje in je hoofd hebt? 
Mijn vriendin Kleine Tas is daar een meester in. Noem een woord en ze kan er een liedje over zingen. Een tikkeltje beroepsdeformatie misschien? 
Zo heb ik dat altijd als ik een rups zie. Dan plopt het laadje open met: Catecatecatecatecaterpillar.

Het is een nummer van The Cure. Ik denk dat ik vroeger een cassettebandje had met een album van hun en dat het op die manier regelmatig voorbij is gekomen. In ieder geval had mijn toenmalige vriendje verschillende albums van deze band.

Niet het mooiste nummer van de band, maar in deze context wel een leuk muziekje bij de gebeurtenis van vandaag. Althans... Dat vind ik. Maar ik vrees dat ik vandaag weer in deze rubriek weinig medestanders kan vinden.... 




Voor degenen die mijn muziekkeuze niet kunnen waarderen heb ik een escape.
Luister maar naar één van mijn favoriete kinderboeken.....





Meer zwijmelen/meezwijmelen? Klik bij Marja







zaterdag 14 mei 2016

Zwijmelen op zaterdag: Fast Car

Vroeger, toen ik een puber was, vond vond ik het maar raar als ik aan mijn moeder een nieuw liedje liet horen en dat ze dan weleens zei: Ja, maar dat is er één van vroeger!
Ik voelde me dan een soort van bekocht. Was er wat leuks, was het gewoon nagemaakt!
En voor mijn gevoel kwamen de nummers uit haar jeugd ook écht uit de pre-historie.

Van de week liet Janneke een nummer aan me horen. Zo leuk, zei ze, Fast Car.
Op Youtube lied ze me een vrolijk liedje horen van een voor mij onbekende artiest.
O, zei ik... maar die ken ik al, van vroeger. Maar toen ging hij anders.
En voor mijn gevoel was dat vroeger mij lang zo lang geleden niet als dat vroeger van mijn moeder.
Ik kende het nummer Fast Car van Tracy Chapman.

In de meivakantie sprak Jip af met een maatje die hij nog kende van de lagere school.
Hij zat (zit) op speciaal onderwijs en omdat hier in de provincie de mogelijkheden daarvoor dun gezaaid zijn, komen de kinderen uit heel de regio naar die school toe. Jip zijn vriendje kwam op de brommer. Twee uur was hij onderweg geweest voordat hij hier was. Wel tof dat zo manneke de moeite neemt om helemaal hierheen te komen!
Hij kwam aanrijden op een brommertje waarvan bijna zonder nadenken het merk en het type kon noemen. Dat is toch een eh... Honda... BMX? Nee... BMX was van de crossfietsjes... een MB? MBX! *Klik* 
Geen idee waarom die kennis in een laadje in mijn hoofd zat, want ik reed na mijn Puch op een Honda MT, het offroad model van de MB, en die zag er heel anders uit.
Hij bevestigde inderdaad dat het een MBX was uit 1983. Mèn... dat was een beessie van 33 jaar oud.
Dat zou in mijn puberteit (in de jaren '80) hetzelfde geweest zijn als een brommertje uit de jaren 50!
En toen had ik ook datzelfde gevoel.
30 jaar oud leek toen veel ouder als dat het nu lijkt. De jaren '80 zijn heus nog niet zo lang geleden hoor.

Kijk, zo zag ongeveer mijn Puch Pearly eruit:


Tja, en die MT... die was uniek in zijn soort. Mat zwart, afgebladderd, opgevoerd, opgehoogd... spuuglelijk. Maar ik voelde me wel stoer met dat ding onder mijn kont. In een ouder blogje vond ik warempel nog een foto van de MT.



De mooiste herinneringen aan deze brommers zitten ook in die vakantie *klik* naar de Ardennen. Mr.C, toen nog de 'huisvriend' van mijn toenmalige vriendje en mij, reed op de Puch en ik reed bij mijn vriendje achterop. Wat een vrijheid om met die jongens op pad te kunnen gaan! De brommers zover opgevoerd dat ze de 90 km per uur aantikten. Zonder de zadeltassen en bepakking dan... Dus zo hard gingen we nou ook weer niet. 


Terug naar de liedjes.
Ik zwijmel deze zaterdag bij Fast Car van Tracy Chapman en Janneke zwijmelt mee bij de versie van Jonas Blue. Dat is een beetje raar, merk ik nu al schrijvend, dat ik van de brommers naar de auto's ga... maar toevalligerwijs opent de versie van Janneke met een shot van een meisje op een brommert, en is mijn versie helemaal uit de tijd van de MT-tjes en MB-tjes, dus is het blogje toch weer mooi rond!

















maandag 9 mei 2016

Hoe de week van Tas was (22)

Oei... de laatste week van Tas plaatste ik een maand geleden.
Daarna deed ik wel nog even een update waarin ik schreef dat ik me niet zo lekker voelde.
En dat gaat vaak samen met weinig bloginspiratie.
Gelukkig kan ik melden dat de bui, zoals voorspeld, slechts van tijdelijke aard is.
De onrust en onzekerheid blijft, maar het drukt geen stempel meer op mijn humeur.
Ik weet ook niet of het een besluit is. Ik weet niet of je kunt besluiten dat je je humeur niet laat beïnvloeden door omstandigheden. Gelukkig is het wel gegaan zoals het gegaan is.
Ik kreeg klachten van familie en vrienden dat ze mijn berichtjes misten, dus daar ben ik dan weer!

En ja, er was eigenlijk ook gewoon heel veel te genieten de afgelopen tijd.
We hadden twee keer een heerlijke brunch.
Eén keer waren we te gast in ons eigen vakantiehuisje bij mijn zwager en schoonzus.
Janneke mopperde een poos geleden dat ze haar neven zo weinig zag, dus we planden een brunch. En het bleek een heel goed idee van Janneke te zijn, want wat hadden we het gezellig met elkaar.
Als mijn schoonmoeder zou zien hoe fijn we het hadden op haar terras, in haar huisje, in haar tuin... dan zou ze de koning te rijk zijn.
Op hemelvaartsdag brunchten we bij mijn vader en zijn vrouw ter ere van de verjaardagen. De andere tak van de family. Net zo zonnig, net zo gezellig.

Met Mr.C. maakte ik op mijn doordeweekse vrije dag een wandeling naar de vogelkijkhut. Een paar jaar geleden, toen de kinderen nog wat meer in de poep- en plasfase waren, doopten we die om tot vogelkiekkut. Het was de enige manier waarop ze het 3-letterwoord uit mochten spreken.
Vogels waren er niet veel, alleen heel in de verte een hele kolonie lepelaars. Met het blote ook niet zichtbaar, maar wel met de verrekijker.
Er kwam een kudde paardjes vanachter het riet voorbij. En daar hebben we wel lekker een hele poos naar zitten kijken.



We gingen tijdens het lange hemelvaartweekend naar een leuk evenementje. De Foodstoet. Allemaal rijdende keukentjes met verschillende gerechten in het park. Omdat we het tegenwoordig toch niet vaak eens zijn over het menu (kamp vlees versus kamp geen vlees) was dit een uitkomst. We konden er bestellen wat we wilden. Lekker sfeertje, lekker zonnetje. Wat mij betreft mag dit een terugkerend evenement worden. Zelfs Jip, die over het algemeen nergens voor te porren is, en zeker niet voor dingen met veel mensen, vond het een leuke middag.



Ik ging met Janneke naar de stofjesmarkt. Met de hand op de knip heb ik daar rondgelopen, maar och, och, ik zag zoveel wat ik zou willen. Ik viel voor deze en kon natuurlijk niet wachten om er iets van te maken.



Er wordt vaak gevraagd of ik nog weleens kleren naai.
Een heel enkel keertje. Vorig jaar kocht Janneke een tuniek. Hij stond zo leuk dat ik bedacht om hem na te maken. Het heeft even geduurd, want ik maakte hem tussen de bestellingen door. Het was niet zo heel moeilijk en het resultaat mag er zijn. Ik vind hem superleuk staan. 
Hier showt ze hem onderweg toen we even op de snelweg moesten wachten voor een open brug.



En weet je waar ik in de lente ook altijd zo blij van word? Aardbeien halen op de fiets, bij de boer. Niet dat die niet in de supermarkt liggen.... Het is altijd zo'n lekker en mooi stukje fietsen. Precies ver genoeg voor een klein fietstochtje. En bij thuiskomst zo'n heerlijke traktatie!



De laatste dagen van de meivakantie waren we weer op onze geliefde stek.
Ik heb het de hele vakantie al geroepen: let op! Op het einde van de meivakntie liggen we op het strand. Het eerste jaar dat we in Bergen kwamen wonen was het ook al zo. Ver onder de 10 graden in de eerste week. Het laatste weekend op het strand.
Deze foto is aan de kleur van Jip te zien gemaakt toen we net aankwamen.


Tot laat in de avond konden we buiten zitten.
De verjaardagscadeaus van vorig jaar kwamen goed van pas. We hebben veel plezier van Jannekes badmintonset. En wat ook een favoriet spel is: overgooien met de rugbybal. En wie hem niet vangt moet gaan twerken. Natuurlijk ben ik altijd de sjaak en gooien de kinderen de bal zo slecht aan dat moeders de bal onmogelijk kan vangen. Nou ja... hier zijn gelukkig geen foto's van. En ik heb de kinderen verboden om hun twerkende moeder te filmen...


En we ontmaagden de grillplaat die Mr.C. vorig jaar van zijn zwagers kreeg. Rechts kamp vlees, links kamp groente en stokbrood. Habdig zo, voor elk wat wils! Ik hoop dat we nog heel veel avonden zo op het terras kunnen eten. Dit was écht een succes.

Nou ja... als ik hier niet van zou kunnen genieten. Dan zou ik me echt zorgen gaan maken. Ik was maar een paar dagen vrij deze week, maar het voelt alsof we weken weg zijn geweest.