vrijdag 16 juni 2017

Zwijmelen op zaterdag: Stirb nicht vor mir

Kun je een openingsdans op een huwelijksdag stijlvol uitvoeren op muziek van Rammstein? 
Ja, het lijkt onwaarschijnlijk, maar het is mogelijk. 
Dat hebben mijn broer en schoonzus van de week bewezen. 
Ze openden de feestavond op Stirb nicht vor mir. 
Inclusief een lift! 
Volgens mij hebben ze maanden geoefend :-). 




Het was een prachtige dag.
Heerlijk, om weer eens geknipt, gelakt, gemake-upt en in een leuk kleedje gehesen op pad te mogen... een bruiloft is toch altijd een mooie gelegenheid om het hele gezin weer eens goed in het nieuw te steken.

Ik doe gewoon even wat foto's van de dag.
Foto's van de bruid en de gom zet ik er niet bij... Ze hebben zelf nog niets online geplaatst.

Moeder en dochter in matching colours.


Onderweg...


Mijn nichtje, mijn broers dochter... vol spanning voor de deur:
"Is papa daar al bijna?"


Ons gezinnetje. Zelfs het langharig tuig wilde een pak aan!




Zoonlief met zijn nichtje... 


Het was van het begin tot het eind een mooie dag. Een mooie ceremonie. Een prachtige bruid en bruidegom. Twee prachtige kindjes als bruidsmeisje. Het weer deed goed mee. Ik heb gedanst (dat doe ik alleen maar als de feestjes écht goed zijn ;-) ). En het mooiste van alles is dat ik er nu officieel een schoonzusje bij heb! En een toffe! Dat ook nog eens.







zaterdag 10 juni 2017

Zwijmelen op Zaterdag: Take 5

Ze waren met 5.
Vijf boys. Vijf broers.
Een band waar niemand aan kon komen.
Een band waar niemand tussen kwam.
Stuk voor stuk levengenieters.
Stuk voor stuk verhalenvertellers.
Liefhebbers van Jazz.

Eén van de broers vloog al vroeg over naar Amerika.
Maar de band werd er niet minder om.
Ze belden elkaar regelmatig.
De overige broers kwamen regelmatig bij elkaar. Vertelden elkaar (volgens mij vaak dezelfde) sterke verhalen.

Vorige week plaatste ik een zwijmel van Frank Sinatra. Fly me to the moon.
Omdat de broers nu weer samen konden klaverjassen.
Het was een nummer dat vorige week op de begrafenis van ome A. gedraaid werd.
Ik had toen nog niet de woorden kunnen vinden die ik vandaag wel vond.

Er waren niet veel mensen meer in het leven van Ome A. Hij was 86 jaar.
Drie van zijn broers waren hem al voor gegaan. De vierde is ook al oud en niet meer in staat om de vlucht naar Nederland te maken.
Met alle neven en nichten zaten we op de voorste bank in de aula.
Het was een mooi afscheid.
Voor mij een afscheid van een oom, die ik eigenlijk maar een paar keer had gezien en vooral kende van de sterke verhalen.
Voor de nichten en de neven een afscheid van hun geliefde oom.

Toch heb ik tijdens de dienst meer gehuild dan redelijk zou zijn om een oom die ik niet zo heel vaak heb gezien.
Er kwamen (weer) sterke verhalen voorbij, die ongetwijfeld al meer dan 100 keer waren verteld.
De nicht en neef die spraken hadden de vertelkunst duidelijk in het bloed zitten.
Er kwamen herinneringen voorbij aan de familie, aan het gezin van mr.C.
De nichten en de neven hadden allemaal niet lang geleden afscheid moeten nemen van hun vader.
En het voelde voor mij als meer dan een afscheid van een (voor mij redelijk onbekende) oom.
Het voelde als een afscheid van een tijd die nooit meer terugkomt.
Het voelde als ook weer opnieuw een soort afscheid van mijn schoonouders.

We zullen ze nooit meer zien op het terras van ons huisje in Ouddorp, waar vroeger de ouders van Mr.C. woonden. We zullen de verhalen nooit meer horen, tenzij we ze zelf vertellen. Ik hoop dat we de mannen, door het vertellen van hun verhalen, toch nog in het leven kunnen houden.

Ome A. had de laatste tijd vaak aangeven dat hij benieuwd was wat er achter het grote blauw dak zou zijn. Ik hoop dat hij er een bad van liefde vindt. Een grote klaverjastafel. En natuurlijk hoop ik dat zijn broertjes naast hem zitten. Met zelfgemaakte kroketten. Met mooie muziek om samen mee te kunnen zingen. Liefst meerstemmig. Met goeie flessen whiskey die nooit leeg raken. Ik zie het voor me!

Daarom nog een keer een plaatje voor the boys.
Take 5! (Dave Brubeck)




Meer zwijmelen, mee zwijmelen? Klik bij Marja!

zaterdag 3 juni 2017

Zwijmelen op Zaterdag: Fly me to the Moon

Voor ome Ad, Ome Leo, ome Joop en Kleine Jantje. 
Omdat ze nu weer met hun vieren kunnen klaverjassen. 


donderdag 1 juni 2017

Kan iemand me het nog één keer uitleggen?

Ik wil mijn ongenoegen uiten.
Ik weet al ongeveer een jaar dat het gaat zoals het gaat, maar nu ik ervaar hoe het gaat, vind ik het toch wel heel vervelend.
Het gaat over mijn zoon Jip. En over zijn examen.
Hij zit op speciaal onderwijs. Een fijne school, bij een lieve juf en 'meneer' in een klas van ongeveer 10 kinderen. Allemaal 'autisten' en 'ADHD-ers'.

Hij zit in het vierde van het VMBO. Het examenjaar dus. Je zou verwachten dat ze netjes, zoals iedere VMBO-er, met een diploma van school gaan.
Maar dat is niet zo.
Alle VMBO-ers op het speciaal onderwijs lager dan TL krijgen per vak een deelcertificaat. Haalt hij een onvoldoende voor het vak, dan krijgt hij er ook geen certificaat voor. Dan is het jammer. Een herkansing zit er niet in voor deze VMBO-leerlingen.

Waarom? Dat is omdat de leraren op school geen examenbevoegdheid hebben. Daarom doen de leerlingen op het speciaal onderwijs staatsexamen. Het examen bestaat uit een schriftelijk en een mondeling gedeelte.

In april is Jip begonnen met zijn schriftelijke examens. Daar was hij begin mei mee klaar.
Op 17 juni, op een zaterdag, beginnen zijn mondelinge examens. Deze duren tot 13 juli. De hele examenperiode duurt dus ongeveer twee maanden.
Beide examens tellen voor de helft.

Resultaten die hij eerder dit jaar gehaald heeft tellen, in tegenstelling tot het regulier onderwijs, niet mee. Dat komt er dus op neer dat als hij een slechte dag heeft en een slecht cijfer haalt, hij het nauwelijks kan compenseren. Het is voorgekomen dat er net voor het examen een heftig incident was in de klas waardoor hij zich maar moeilijk kon concentreren. En incidenten gebeuren regelmatig in klassen met kinderen met ADHD en autisme, omdat ze vaak toch minder sociaal vaardig zijn en minder goed met spanningen om kunnen gaan.

Volgend punt:
De examens worden afgenomen door externe docenten. Deze worden ingevlogen uit het regulier onderwijs. Dit doen zij buiten hun eigen drukke programma om. Zij hebben immers ook bij hun eigen leerlingen examens af te nemen. Vandaar dat er uitgeweken wordt naar een zaterdag.
Dat de examens niet afgenomen worden door hun vertrouwde docenten vind ik ook raar. Kinderen met autisme kunnen over het algemeen niet zo heel goed tegen veranderingen. Ze zijn vaak ook niet zo sociaal vaardig. Waarom moeten ze dan in hemelsnaam hun mondeling examen afleggen tegenover een onbekende docent? Een docent die misschien niet gewend is om om te gaan met kinderen met autisme? Een docent die misschien het gedrag van het kind niet begrijpt?

Goed.  Vanaf 17 juni is het mondeling examen. Vóór die tijd hebben ze ook nog geen uitslag van het schriftelijk deel dat ze in april al afgelegd hebben. Ze hebben dus géén idee hoe ze ervoor staan. Kan in je voordeel werken, maar ook in je nadeel. Bij Jip zal dit in zijn nadeel zijn... hij wil altijd graag weten waar hij aan toe is.

Uiteindelijk krijgen ze pas op 14 juli de uitslag. Op de dag dat ze ook hun certificaten uitgereikt krijgen.

We hebben Jip intussen al aangemeld op de koks-opleiding (MBO). Daar is hij, op basis van zijn cijferlijst en onder voorbehoud van behalen van zijn certificaten, al aangenomen. Maar stel nou, dat hij een paar vakken niet haalt, of in het ergste geval, dat hij volledig door het ijs gaat en voor alles zakt... Dan kan hij daar niet naartoe. Om dat te tackelen hebben we hem ook ingeschreven bij een entree-opleiding. Dat is ook een MBO opleiding. Die opleiding duurt 1 jaar en van daaruit zou hij dan volgend  jaar door kunnen stromen naar bijvoorbeeld de koks-opleiding.

14 juli dus de uitslag. En de zomervakantie begint, jawel!!!... op 14 juli. Dan kunnen we dus niemand bereiken om te overleggen of hij misschien toch toegelaten kan worden tot de opleiding, als hij bijvoorbeeld zakt op 1 vak met een paar tiende puntjes.
In dat geval zit Jip (en wij ook) dus tot september, wanneer de scholen weer beginnen, in onzekerheid naar welke school hij zal gaan. Ik had geloof ik al genoemd dat hij graag weet waar hij aan toe is, toch?

Ik ga voor nu maar van uit dat alle zorgen voor niks zijn, dat hij alle certificaten haalt en dat hij gewoon op 14 juli de zekerheid heeft dat hij in september met de koksopleiding kan gaan starten.

Al met al vind ik het ontzettend stom geregeld. Je zou juist denken dat de examenperiode voor deze leerlingen allemaal net wat 'behapbaarder' gemaakt zou worden.
Juist voor mensen met autisme is het belangrijk voor hun welbevinden dat er sprake is van structuur en zekerheden. En juist bij deze kinderen wordt het hele examengebeuren zo moeilijk gemaakt dat er van zekerheden en weten waar je aan toe bent totaal géén sprake is. En dat voor een periode die duurt van april tot september.

Ik vind het belachelijk en ik kan me er boos om maken. Maar dit helpt niet.
Ik zucht en ik schrijf een blogje om mijn ongenoegen kwijt te kunnen.
Het lijkt mij een situatie die met een beetje nadenken, inleven en inzet makkelijk veranderd kan worden.
Misschien dat ik er maar eens een belletje of een mailtje aan waag naar de minister van Onderwijs?
Ik ben wel benieuwd wat zij van deze stomme en onhandige situatie vindt. Of zij überhaupt op de hoogte is van deze gang van zaken.
Misschien kan zij me nog één keer uitleggen waarom dit gaat zoals het gaat.
Misschien dat ik het dan snap en er begrip voor heb.

Ik wil graag benadrukken dat de school er alles aan doet om het voor de leerlingen zo goed mogelijk te laten verlopen. Maar school is aan de regels gebonden en staat min of meer met de rug tegen de muur. Er zijn andere mogelijkheden, die ook zeker niet zaligmakend zijn. Voor deze manier van examineren is door de school gekozen omdat dit de beste optie is voor de leerlingen van deze school.